Великая Победа

Захаваць памяць пра тых, хто не па чутках ведаў пра Вялікую Айчынную вайну і, як мог, набліжаў доўгачаканую Перамогу, у апошнія гады становіцца асабліва важна. Час бяжыць няўмольна хутка, і ўсё больш слаўных удзельнікаў баявых дзеянняў, храбрых партызанаў і падпольшчыкаў, нястомных працаўнікоў тылу, замучаных вязняў глядзяць на сваіх нашчадкаў ужо толькі з пажаўцелых фотаздымкаў, якія беражліва захоўваюцца ў сямейных фотаальбомах. Што зробіш: такі ён — закон жыцця! На сённяшні дзень на Пружаншчыне налічваецца ўсяго дзевяць дзясяткаў чалавек, якія носяць ганаровае званне ветэрана Вялікай Айчыннай вайны і маюць магчымасць прымаць ад сучаснага пакалення даніну павагі. Але давайце сёлета, у юбілейны год Вялікай Перамогі, згадаем і пра тых, хто не дажыў да сямідзясятага пераможнага мая. Памяць

Павіншаваць з 90-гадовым юбілеем ветэрана Вялікай Айчыннай вайны Івана Андрэеевіча Хромчанку з вёскі Арабнікі сабралася многа людзей. Старшыня Пружанскага сельскага Савета дэпутатаў, прадстаўнік ваенкамата, былыя калегі і нават удзельнікі вакальнага гурта аўтаклуба “Забава”. Усе госці дарылі падарункі, жадалі моцнага здароўя і шчыра дзякавалі за мірнае неба над галавой.   На самай справе дзякаваць Івану Андрэеевічу ёсць за што, яго асабісты ўклад у набліжэнне Перамогі даволі важкі. Ратны подзвіг Івана Андрэевіча адзначаны ажно трыма медалямі “За адвагу”. Як зазначыў старшыня раённага савета ветэранаў Мікалай Якаўлевіч Дулько, у нашым раёне ветэранаў з такімі ўзнагародамі больш няма. На вайну Іван Андрэевіч трапіў у верасні 1943 года. Ваяваць давялося ў скла-дзе 160-га гвардзейскага а

Служанікіны Фёдар  Пятровіч  (1908-1973 гг.) і  Валянціна Мікалаеўна  (1922-2014 гг.), г.Пружаны Мае бацькі родам з Тамбоўскай вобласці Расіі: тата — з Кірсанава, маці — з Мічурынска. Бацька рос у сям’і сялян-сераднякоў, якія мелі на-дзел зямлі ў тры гектары ды каня з каровай. Але падчас першай сусветнай вайны, пакуль яго бацька, мой дзед, быў на фронце, страцілі і тое: акрамя дзяцей, у маці нічога не засталося. Тата змалку быў прывучаны да працы: па найме пас жывёлу, выконваў такую-сякую работу ў кулакоў, працаваў у сельпо. І так склалася, што абраў сабе лёс ваеннага: у 1930 годзе яго прызвалі на службу ў кавалерыйскі полк. Ад звычайнага радавога чырвонаармейца даслужыўся да па-літкіраўніка эскадрона. А ў 1937 годзе яго адправілі на вучобу на вышэйшыя курсы палітработнікаў у Ваен