Суббота, 26 апреля 2025

День: 14.04.2025

Калонка галоўнага рэдактара. «Сляпое кацяня» ці ведаў пра ўсё?

Калонка галоўнага рэдактара. «Сляпое кацяня» ці ведаў пра ўсё?

Навіна пра затрымку на граніцы Беларусі і Польшчы вялікай кантрабанды прайшла б непрыкметна, калі б не складаючая кантрабанднага груза. Грамадзянін нашай краіны на мікрааўтобусе з малдаўскімі нумарнымі знакамі перавозіў амаль 600 кг выбуховага пластычнага рэчыва. Пасля лабараторнага даследавання Брэсцкай мытняй было вызначана, што за абшыўкай машыны знаходзіўся так званы пластыт — выбуховае рэчыва. Па сцвярджэнні экспертаў, аднаго кілаграма такой узрыўчаткі дастаткова, каб ператварыць у смецце шматпавярховы дом. У машыне ж гэтай «смерці» хапіла б на сотні такіх дамоў. Што цікава, мікрааўтобус рухаўся з Літвы праз Польшчу, пераадолеў даволі значную колькасць кіламетраў, і нікога не зацікавіў груз. На думку спецыялістаў, схованку рабілі прафесіяналы сваёй справы. Змесціва акуратным пл
Яго прызванне — праца!

Яго прызванне — праца!

У аддаленых кутках Пружаншчыны жывуць дзіўныя людзі, знаёмства з якімі пакідае прыемныя ўспаміны і незабыўныя ўражанні. Яны заўсёды заняты справай, іх рукі заўжды ў рабоце, а сэрца імкнецца да новых ідэй і здзяйсненняў. Адзін з такіх — Мікалай Мікалаевіч Навуменка, стараста вёсак Белы Лясок і Ківачына, для якога праца на роднай зямлі — усё яго жыццё і прызванне. Ва ўтульнай маленькай вёсачцы, дзе кожны ведае адзін аднаго, ёсць людзі, якія становяцца яе душой. Такім чалавекам вось ужо шмат гадоў у Белым Ляску з’яўляецца Мікалай Навуменка — нястомны працаўнік, добры сусед і мудры настаўнік. Нават выйшаўшы на заслужаны адпачынак дзесяць гадоў таму, ён не сядзіць без справы: яго энергіі і любові да роднага краю хапіла б на дзесяцярых. Вось у каго трэба павучыцца жыццялюбству! Некаторыя
Піліп Райтман, вязень пружанскага гета

Піліп Райтман, вязень пружанскага гета

80-годдзе Вялікай Перамогі — гэта не проста памятная дата ў календары, але і пасланне ад тых, хто змагаўся супраць нямецка-фашысцкіх захопнікаў, стаў сведкам жудасных падзей таго часу, да нас, нашчадкаў. Адзін з галоўных абавязкаў сучаснага пакалення — захаванне памяці, імкненне данесці да ўсяго чалавецтва той боль, які адчулі людзі ў часы нямецкай акупацыі. Частка гэтага болю — лёсы вязняў яўрэйскага гета, што размяшчалася ў Пружанах з восені 1941 па студзень 1943 года. Колькі чалавек прайшлі праз яго пакуты, загінулі на месцы або трапілі ў газавыя камеры Асвенціма, дакладна невядома: называюцца лічбы ад 10 да 20 тысяч. Сапраўды, у пружанскае гета звозілі і жыхароў іншых мясцовасцей. Выжыць удалося нямногім. Адным з тых, хто прайшоў праз усе кругі пекла і застаўся ў жывых, быў Піліп