Ноччу 21 чэрвеня каля помніка «Спаленым вёскам» у Пружанах прайшоў мітынг-рэквіем «Памяць», прысвечаны воінам і мірным жыхарам, якія развіталіся са сваім жыццё на палях крывавых бітваў, былі закатаваны ў фашысцкіх канцлагерах, загінулі ад голаду і хвароб, былі расстраляны і спалены зажыва…
Аб будучай вайне думалі ўсе. Але ніхто не мог дапусціць, што яна стане настолькі маштабнай, крывавай і разбуральнай.
Гітлераўская Германія разлічвала на кароткую пераможную вайну, план Бліцкрыг падаваўся фашыстам завершаным і бездакорным. Але захопнікі пралічыліся ў галоўным — не ўзялі да ўвагі духоўную магутнасць савецкага народа, неверагодны запас яго трываласці, цярпення і самаахвяравання.
Акупаваная гітлераўцамі савецкая зямля была пераўтворана ў велічэзны лагер смерці. З нечалавечай жорсткасцю ажыццяўляўся нацысцкі план па знішчэнні мірных жыхароў. Савецкім людзям давялося зведаць цяжкія выпрабаванні. Яны самааддана, плячо да пляча, сталі на барацьбу з фашысцкімі полчышчамі дзеля абароны сваёй Радзімы, дома, сваіх бацькоў, жонак, дзяцей.
Сабраўшыся пасля першых няўдач, Чырвоная Армія пачала наносіць ворагу ўдар за ўдарам. Беспрэцэдэнтны гераізм савецкіх байцоў і партызан здзіўляў уяўленне насельніцтва ўсёй планеты.
Няма дома, якога б не тычылася гэтае гора, няма сям’і, якая б не страціла кагосьці са сваіх родных і блізкіх. Па колькасці загінулых гэтай вайне няма роўных у гісторыі чалавецтва.
Бываюць гады, што не могуць умясціцца ў адведзеныя для іх рамкі, іх рэха чутнае ва ўсёй наступнай гісторыі народа. Жыве ў сэрцах нашчадкаў памяць пра суайчыннікаў, якія не вярнуліся з палёў вялікай бітвы, хто аддаў сваё жыццё дзеля шчасця іншых людзей.
Забыццё не закране герояў. У шолаху хлебнай нівы, у гуле новабудоўляў, у спевах птушак, у беларускіх звонкіх песнях жывуць іх галасы. Працягваецца іх жыццё ў змене пакаленняў.
На жалобным мерапрыемстве, падчас якога ўзгадвалася самая кароткая і самая страшная ноч у нашай гісторыі, прысутнічалі прадстаўнікі ўлады, адміністрацыі прадпрыемстваў і ўстаноў горада, навучэнцы каледжа, жыхары райцэнтра.
Падчас мінуты маўчання кожны з прысутных схіліў галаву перад вечнай памяццю сыноў і дачок сваёй Радзімы, якія не вярнуліся з вайны… Напрыканцы мітынгу людзі ўсклалі кветкі, запаленыя свечкі і лампады да падножжа помніка.
Юлія Янушка. Фота Кацярыны Масік
Глядзіце фотаальбомы: https://vk.com/album-23306785_293894552 і https://ok.ru/budni/album/963311069576