Міхаіл:
— Спачатку, калі толькі сеў за руль аўто, даволі часта злаваўся на нязграбных веласіпедыстаў. Але за больш чым дзесяць гадоў зразумеў: ім таксама на дарозе нялёгка. Столькі стала цяпер машын, ускладніліся правілы і патрабаванні, неабходна за ўсім сачыць, з-за чаго і здараюцца памылкі. Нам, вадзіцелям, трэба ставіцца да веласіпедыстаў больш уважліва.
Аксана:
— Як толькі бачу веласіпедыста на дарозе, адразу пачынаю хвалявацца, бо ад іх вечна атрымліваеш адны непрыемнасці. Зусім нядаўна бачыла, як жанчына з веласіпедам стаяла на тратуары і размаўляла па тэлефоне, а потым раптоўна вырашыла праехацца па «зебры». Гэта ж яўнае парушэнне!
Міхаіл:
— Не магу сказаць, што яны мяне раздражняюць, хаця неаднойчы бачыў, як веласіпедысты, асабліва жанчыны, парушаюць правілы руху, нават быў сведкам, як стварылася аварыйная сітуацыя. Але я ніколі не меў з імі непрыемных сустрэч, таму нічога дрэннага пра веласіпедыстаў не магу сказаць.
Наталля:
— За дзесяць гадоў вадзіцельскага стажу мела нямала непрыемных сустрэч з веласіпедыстамі. Асабліва раздражняе, калі яны едуць у цемры і пры гэтым увогуле нябачныя: паспрабуй заўважыць невялікую іскрынку святла ад катафотаў спераду або ззаду веласіпеда. А нядаўна адзін веласіпедыст ледзь не лёг на капот маёй машыны, бо быў на моцным падпітку.
Алег Сідарэнка, фота Сяргея Талашкевіча.