Нярэдка крылатае выказванне апалагета Кастрычніцкай рэвалюцыі Уладзіміра Леніна «Любая кухарка можа кіраваць дзяржавай» выкарыстоўваецца з мэтай паказаць наіўнасць бальшавікоў і іх намаганняў пабудаваць камунізм.
На самай справе натхняльнік настолькі карэнных змен у Расійскай імперыі ўвогуле не быў утапістам і выказаная ім думка гучала зусім інакш. У артыкуле «Ці ўтрымаюць бальшавікі дзяржаўную ўладу» аўтар выкарыстаў тыя ж словы, толькі ў іншым кантэксце:
«Мы ведаем, што любы чорнарабочы і любая кухарка не здольны зараз жа ўступіць у кіраванне дзяржавай… Але патрабуем змагацца з забабонамі, што гэта па сілах толькі багатым або выхадцам з багатых сем’яў. Мы патрабуем, каб навучанне справе дзяржаўнага кіравання праводзілася свядомымі салдатамі і працоўнымі і да такой вучобы неабходна неадкладна прыцягваць ўсіх працаўнікоў, незалежна ад матэрыяльнага дабрабыту».
Ніхто не зможа аспрэчыць, што ў Савецкім Саюзе ўдалося пабудаваць такі сацыяльны ліфт, калі любы грамадзянін краіны, незалежна ад паходжання, меў права і магчымасці зрабіць любую кар’еру на выбар, стаць навукоўцам, тэхнічным спецыялістам або трапіць у кіруючыя органы.

У нашай рэспубліцы пасля атрымання суверэнітэту многія з тых здабыткаў былі захаваны. У тым ліку і магчымасці сацыяльнага росту для любога беларуса. Кожны з нас, і тыя, хто знайшоў сваё месца ў грамадстве, і тыя, хто толькі ідзе да яго, у якасці прыкладу можа прывесці свой жыццёвы шлях. Накшталт таго, які прайшоў дырэктар філіяла «Пружанскія электрасеткі» РУП «Брэстэнерга» Аляксандр Усік.
Нарадзіўся ён у звычайнай пружанскай сям’і электрыка мясцовых электрасетак і станочніцы завода радыёдэталяў. Сярод іх сваякоў ці знаёмых не было «генералаў» ці «дырэктараў». Але бацькі Аляксандра дакладна ведалі, што ўпартай працай, пастаянным павышэннем прафесіянальнай кваліфікацыі праз атрыманне адпаведнай адукацыі можна дабіцца многага, на што нацэльвалі сваіх дзяцей.
Пасля заканчэння СШ №1 імя ЧБВА Аляксандр Усік выбраў для паступлення Беларускую дзяржаўную політэхнічную акадэмію (зараз Беларускі нацыянальны тэхнічны ўніверсітэт). Атрымаўшы дыплом ВНУ, ён меў магчымасць застацца ў сталіцы на інжынернай пасадзе, але вырашыў пасля выдатнай тэарэтычнай базы прайсці дасканалую практычную падрыхтоўку. І вярнуўся ў Пружанскі РЭС, дзе працаўладкаваўся на пасаду электраманцёра.
— Лічу, што кіраўнік, які не прайшоў па прафесійнай кар’ернай лесвіцы ўсе прыступкі, не зможа разумна распарадзіцца сіламі і сродкамі, што ў яго падначаленні, — зазначае Аляксандр Аляксандравіч. — А па-другое, яму будзе прасцей вызначаць задачы і падбіраць кадры для дасягнення патрэбнага выніку.
На сённяшні дзень за плячыма дырэктара філіяла ўжо паўтара дзесяцігоддзя кіраўніцкага вопыту. Пры непасрэдным удзеле Аляксандра Усіка ў Пружанах была пабудавана міні-ЦЭЦ, ажыццяўлялася карэнная мадэрнізацыя энергетычнай сістэмы раёна. Зараз магчымасці пружанскай энергетыкі ў стане задаволіць любыя патрэбы вытворчага і бытавога сектараў, маючы дастатковы рэзерв, каб забяспечыць далейшы росквіт Пружаншчыны. Аляксандр Аляксандравіч у сваёй кіраўніцкай практыцы зразумеў галоўнае правіла, якое тычыцца дадзеных абяцанняў: маўляў, калі паабяцаў што-небудзь, абавязкова трымай слова, нягледзячы на аплачаную цану.
— А па-другое, падчас аб’ектыўнай дыскусіі з абмеркаваннямі спосабаў па пераадоленні складанасцяў ніколі не прасоўваў свае рашэнні словамі: «Я так сказаў!». Любая задача мае сваё рашэнне, вось толькі трэба разам, пры агульным разглядзе якога-небудзь пытання, прааналізаваць спосабы, магчымыя праблемы і знайсці такое выйсце, якое бачыш не толькі ты, але і твае падначаленыя. У нашай сістэме, дзе выдаткоўваюцца істотныя сродкі на падрыхтоўку спецыяліста, «ламаць» работніка нельга, таму што ён знойдзе іншую працу, а ты будзеш вымушаны рыхтаваць іншага.
Па-за межамі работы Аляксандр Усік — выдатны сем’янін, добры тата для дзвюх дачок. А ў вольны час любіць летнюю рыбалку і паходы ў лес. Апошняму прысвячае любы незадзейнічаны час, што надае яму насычэнне дадатковай энергіяй для наступных прафесійных крокаў.
Алег Сідарэнка.
Фота Кацярыны Масік