З Дзмітрыем Уладзіміравічам Чайкоўскім журналістам часта даводзіцца мець зносіны: са старонак «раёнкі» старшыня Шарашэўскага сельвыканкама расказвае пра клопаты, якімі жывуць жыхары сельсавета. Але на гэты раз прадметам гаворкі аказаліся зусім не пасялковыя справы: для сустрэчы мы завіталі не ў яго рабочы кабінет, а дамоў і пазнаёміліся з членамі яго сям’і, якія з’яўляюцца надзейнай падтрымкай. 
Перадгісторыя сям’і Чайкоўскіх без перабольшвання нетыпічная. Малодшы брат Дзмітрыя сябраваў са старэйшай сястрой Вольгі. А калі, дзякуючы родным, пазнаёміліся самі, адчулі ўзаемную сімпатыю. Неўзабаве бацькі зладзілі вяселле Дзмітрыю з Вольгай.
— Вользе тады было 19 гадоў, — успамінае Дзмітрый Уладзіміравіч. — Шчырая, адкрытая, пяшчотная, маладая, яна не магла не падкупіць мяне гэтымі якасцямі.
Вольга Уладзіміраўна ў сваю чаргу прызнаецца, што першае, на што яна звярнула ўвагу, — надзейнасць, кемлівасць, таварыскасць. 
Ужо дзесяць гадоў Вольга і Дзмітрый разам. За гэты быццам бы і не зусім вялікі час вельмі многае іх стала аб’ядноўваць. У першую чаргу, вядома ж, дзеці. Старэйшай Палінцы ўжо восем. Ёй быў якраз гадок, калі сям’я пераехала ва ўласнае жыллё, пабудаванае літаральна за тры гады. Ужо ў новым доме сям’я павялічылася яшчэ на двух чалавек: сямігадовы Уладзік сёлета заканчвае першы клас, а шэсць месяцаў таму на радасць бацькам у сям’і з’явілася Вераніка.
— Пра тое, што стану мамай трох дзетак, — шчыра прызнаецца Вольга Уладзіміраўна, — ніколі не магла сабе ўявіць. Але, калі адчуваеш падтрымку і дапамогу з боку мужа, родных, не хвалюешся пра тое, ці справішся.
Вольга і Дзмітрый з тых сямейных пар, якія робяць усё разам: і шчыруюць на ўчастку, і адпачываюць, і вырашаюць бытавыя клопаты. Сёння з усмешкай успамінаюць той час, калі толькі пераехалі ў новае жыллё — яшчэ не зусім добраўпарадкаванае і абстаўленае мэбляй, затое сваё. Цяпер у іх вялікім, прасторным доме збіраюцца ўсёй вялікай раднёй. Дні нараджэння, Новы год, Каляды ды і проста цудоўны дзянёк — усё гэта нагоды, каб сабрацца разам і абмеркаваць, як у каго ідуць справы.
Чайкоўскія — людзі актыўныя. Разам ездзяць на мерапрыемствы, якія ладзяцца ў Шарашэўскім сельсавеце. Па магніціках, якія прычэплены да халадзільніка, можна пазнаёміцца з геаграфіяй іх вандровак: паездка на Міжнародны фестываль нацыянальных культур у Гродне, экскурсія ў Нясвіж, выхадныя ў Белавежскай пушчы, знаёмства з камянецкай Белай вежай…
Нягледзячы на занятасць, у кожнага члена сям’і (зразумела, за выключэннем шасцімесячнай Веранічкі) ёсць захапленне. І Дзмітрый Уладзіміравіч, і Вольга Уладзіміраўна за хатнімі клопатамі і выхаваннем дзяцей знаходзяць час яшчэ і на вышыўку.
— Гэта работа жонкі, а гэта ўжо мая вышыўка, — паказвае прыгожыя карціны, якія цудоўна ўпісаліся ў інтэр’ер многіх пакояў, галава сям’і. Тое, што Дзмітрыю Уладзіміравічу ўседлівасці сапраўды не займаць, разумееш, калі ён дэманструе яшчэ адно сваё хобі: гаспадар сям’і выразае, клеіць і збірае папяровыя мадэлі — тэхнікі, рухавікоў, знакамітых архітэктурных збудаванняў… Вольга Уладзіміраўна калекцыяніруе мініяцюрныя мадэлі музычных інструментаў.
Паліна, чакаючы аднойчы брата з трэніроўкі па таэквандо, вырашыла сумяшчаць заняткі ў мастацкай школе ДШМ імя Р.Шырмы са спортам. Сам жа Уладзік дадае да сваіх хобі збор канструктараў LEGO.
— Улад у нас — той яшчэ фантазёр! — усміхаюцца бацькі. — Любіць казкі, апавяданні сачыняць. А калі ў доме збіраюцца госці, ладзіць конкурсы. На Вялікдзень, напрыклад, загадзя прыдумаў гульню, у якой кожнаму дасталася свая роля.
Ці паўплывала на ўклад сям‘і апошняя пасада мужа?
— Прызнаюся шчыра, мне падабаецца працаваць з людзьмі, — гаворыць Дзмітрый Уладзіміравіч. — Нават падчас вучобы ў Акадэміі кіравання пры Прэзідэнце я быў старастам групы, за актыўны ўдзел у грамадскім жыцці атрымаў падзяку ад рэктара.
Вольга Уладзіміраўна лічыць, што карэнным чынам нічога не змянілася:
— Хіба што муж стаў больш сур’ёзным.
Як захавальніцы сямейнага ачага, ёй куды больш важна, што ў доме па-ранейшаму жыве шчасце.
Марына Вакульская, Сяргей Талашкевіч (фота).