Равнение на героев

З кожным годам ветэранаў Вялікай Айчыннай вайны становіцца ўсё менш. Адыходзяць апошнія сведкі той страшнай эпохі — тыя, хто бачыў гэтую вайну з перадавой: на палях бітваў, у атаках, акопах, хто адчуваў яе ледзяное дыханне і гарачы смак Перамогі. Іх успаміны — не па-мастацку прыдуманыя гісторыі, а неацэнныя крупінкі праўды, сапраўдныя сведчанні, расказаныя з першых вуснаў. Сёння, калі жывых галасоў той вайны амаль не засталося, кожнае сказанае імі слова, кожны эпізод становяцца каштоўнымі. Гэта не сухія даты і лічбы, а жывая памяць — трапяткая, горкая, сапраўдная. У ёй страх і мужнасць, роспач і надзея, боль страт і радасць доўгачаканага міру. Міхаіл Максімавіч Грышкевіч як і большасць франтавікоў не любіў гаварыць пра вайну. Але менавіта падобныя скупыя апавяданні — сам

Для ўсіх нас 9 мая 1945 года – асаблівая гістарычная дата. Яна абвеяна веліччу подзвігу, памяць пра які застанецца ў сэрцах наступных пакаленняў. Гэта свята, якое аб’ядноўвае нашчадкаў агульным болем і гонарам за дзедаў і прадзедаў, што заваявалі магчымасць жыць і працаваць у вольнай і мірнай краіне. Важнае значэнне для нас, нашчадкаў, маюць сёння сапраўдныя дакументы ўдзельнікаў вайны: успаміны былых воінаў, партызан, падпольшчыкаў, франтавыя лісты, фатаграфіі, паштоўкі, кнігі, газеты ваеннага часу. Усё гэта і зараз нярэдка захоўваецца ў асабістых архівах ветэранаў вайны і членаў іх сем’яў, і, на жаль, застаецца невядомым шырокаму кругу грамадскасці. Але захаваць дакументы дома ў сілу розных акалічнасцяў бывае цяжка: тэксты лістоў цьмянеюць, папера і фатаграфіі жоўкнуць. За

Час няўмольна адлічвае гады, але ёсць даты, перад якімі ён запавольвае рух. 9 Мая — не проста чырвоны дзень у календары, а вечны сімвал мужнасці, смутку і нязломнай сілы духу. Напярэдадні 80-годдзя Вялікай Перамогі ўспаміны нашчадкаў «бессмяротнага палка» гучаць асабліва пранізліва, нібы рэха далёкіх залпаў салюту, якое даносіцца скрозь дзесяцігоддзі. Мы зноў гартаем старонкі сямейных хронік, успамінаем нашых ветэранаў, каб ажывіць у словах тыя пачуцці, што не змаглі сцерці гады. Бо пакуль мы памятаем — яны жывыя, пакуль мы ўдзячныя — іх Перамога працягваецца… — Мой бацька, Канстанцін Севасцьянавіч Станкевіч, быў прызваны на фронт у жніўні 1944 года, адразу пасля вызвалення Беларусі ад фашыстаў. Яму тады было ўсяго 19 гадоў. Пачатковую ваенную падрыхтоўку праходзіў у г. Кастр

Пад такой назвай прайшоў у нашай школе Урок мужнасці ў Дзень памяці воінаў-інтэрнацыяналістаў. Падрыхтавала мерапрыемства Зашчук Наталля Мікалаеўна – настаўнік гісторыі і класны кіраўнік 7 “Б” класа. Афганская вайна пакінула глыбокі след не толькі ў гісторыі Савецкага Саюза, але і ўсяго свету. У гэтай вайне было прынялі ўдзел больш за 500 тысяч савецкіх салдат. У ходзе мерапрыемства мы даведаліся пра гісторыю тых жудасных дзён і герояў тых падзей. Да мерапрыемства была аформлена выстава з інфармацыяй пра воінаў-інтэрнацыяналістаў – нашых землякоў. Былі прадстаўлены фотаздымкі з архіву сям’і Ганчарэнка, а таксама ўзнагароды Аляксандра Іванавіча, што прадставіла яго ўдава Людміла Пятроўна, якая прысутнічала на мерапрыемстве. Спачатку ўвазе гледачоў быў прапанаваны відэаролік пр