Ружанские мотивы

Жителя Ружан Валерия Ивановича Николаева знают многие. Но то, что он, человек одарённый и талантливый, пишет стихи, — известно не всем. Сегодня я расскажу о его творчестве.Родился В.И.Николаев в 1946 году в Могилёве. В 1967-м окончил Могилёвское культпросветучилище (ныне училище искусств). После завершения учёбы был призван на службу в армию. После демобилизации окончил Белорусский театрально-художественный институт (ныне Академия искусств). До 1990 года он работал в области культуры, был режиссёром театрального отдела Дома художественной самодеятельности Гомельского облсовпрофа, ведущим и исполнителем телевизионных передач. С 1990 года живёт в Ружанах. Написал сборники стихов «Свеча», «Избранное», «Покаяние». В Ружанах Николаев познакомился с замечательной женщиной Людмилой Алексе

«Збожжавы сноп» Пружаншчыны заўсёды даволі важкі. Фарміруе яго і калектыў зернесушыльнага комплексу ЗСК-80 ААТ «Ружаны-Агра», які знаходзіцца ў Калазубах. Падчас жніва ў апошнія гады ён стабільна — у лідарах. І сёлетні сезон не стаў выключэннем. Нягледзячы на спякотнае летняе сонца, абсалютна любыя, нават сухія на выгляд і прыгожыя зярняты патрабуюць яшчэ значнай дапрацоўкі. Таму пераацаніць ролю зернесушыльных комплексаў падчас уборкі немагчыма: давядзенне збожжа да неабходных паказчыкаў, у першую чаргу, па вільготнасці і чысціні перад закладкай на захоўванне ці перапрацоўкай, — адзін з важнейшых этапаў уборачнай кампаніі. Магутнасць сучаснага зернесушыльнага комплексу ЗСК-80, што ў Калазубах, дазваляе пры бесперапыннай загрузцы дапрацоўваць за суткі каля 1,2 тысячы тон з

Існуе меркаванне, што повар — не проста прафесія: у першую чаргу, гэта прызванне. І Ніна Кірыковіч, яскравы таму прыклад.Родам з Валынскай вобласці Украіны, жанчына апынулася ў Беларусі, яшчэ калі абедзве краіны былі часткай адной вялікай дзяржавы СССР. — У школе я вучылася вельмі добра: у пасведчанні аб базавай адукацыі мела ўсяго тры чацвёркі. І, шчыра кажучы, збіралася атрымліваць агульную сярэднюю адукацыю, бо марыла стаць медыкам. Але лёс склаўся інакш: пасля дзявятага класа вымушана была ісці вучыцца, каб хутчэй пачаць самой зарабляць на хлеб. Так Ніна апынулася ў Пінску, куды прыехала атрымліваць прафесію повара-кандытара. У горадзе над Пінай яна сустрэла сваю другую палавінку, выйшла замуж. Калі паміж краінамі-суседкамі ўсталявалася мяжа, украінка засталася на беларускім б

У свае пятнаццаць гадоў вучань Ружанскай СШ Арсеній Вішнявецкі мае стос грамат і дыпломаў практычна па ўсіх прадметах школьнай праграмы. Але, як прызнаецца сам, асаблівы інтарэс у яго да дакладных навук. Арсеній перакананы, што на ім груз адказнасці большы, чым на яго аднагодках: падлетку трэба старанна вучыцца не толькі для засваення новых ведаў, пашырэння кругагляду — сорамна падводзіць маму, якая з’яўляецца па сумяшчальніцтве яшчэ і яго настаўніцай геаграфіі. Менавіта па геаграфіі і матэматыцы школьнік штогод паказвае нядрэнныя вынікі на раённым і абласным этапах прадметных алімпіяд. — У шасцігадовым узросце на маё пытанне: «У якім стане знаходзіцца зямное ядро?» — Арсеній адказаў зваротным пытаннем: «Якое канкрэтна: унутранае ці знешняе?». Ужо тады стала зразумела, у якім

Урач агульнай практыкі Раман Віктаравіч Жухевіч прызнаецца, што падчас размеркавання ва ўніверсітэце асаблівых пераваг не аддаваў гораду ці сялу: кваліфікаваная медыцынская дапамога патрэбна ўсім. І вось у жніўні мінулага года малады спецыяліст прыступіў да работы ў Лыскаве. Акрамя яго, невялікі калектыў мясцовай амбулаторыі папоўніўся яшчэ адным маладым спецыялістам: Анастасія Аляксандраўна Наўгародская — памочнік урача. — У зоне абслугоўвання Лыскаўскай амбулаторыі 15 населеных пунктаў. Калектыў медработнікаў невялікі — усяго тры чалавекі. На нашым участку пражывае каля 1300 чалавек, з іх 102 — пацыенты ва ўзросце да 18 гадоў, прычым шасцёра — да года, — расказвае загадчык амбулаторыі Раман Жухевіч. — Вельмі дапамагае  Ніна Васільеўна Якаўчук — медсястра ўжо са стажам. Яна т

Наша сустрэча з сям’ёй Раманчук падчас апошняй паездкі па Ружаншчыне была абсалютна незапланаванай. Зрабіць Івана Васільевіча і Зінаіду Паўлаўну героямі чарговага журналісцкага артыкула параілі іх жа аднавяскоўцы. «Працавітыя, старанныя, паважаныя людзі ў Лыскаве…» — аргументаў, якіх нам прывялі, было дастаткова, каб завітаць у вясковую хату, дзе вось ужо больш за паўстагоддзя жыве гэтая сям’я. Іван Васільевіч вырас у вёсцы Груск, што ў некалькіх кіламетрах ад Лыскава. А вось Зінаіда Паўлаўна тут пражыла ўсё сваё жыццё. Як гэта часта бывае, звяла іх работа. — Калі прыйшоў з арміі, трэба было працаўладкавацца. Пайшоў на мясцовую пякарню, дзе мне прапанавалі месца загадчыка. Да слова, выпечка з Лыскаўскай пякарні ніколі не залежвалася на прылаўках, таму хлеб пяклі ў тры змены, у кож

Сяргей Анонічаў пачаў займацца фатаграфаваннем шмат гадоў таму, калі гэта было цэлае майстэрства. Для таго, каб зрабіць чорна-белую фотакартку, трэба было запраўляць у апарат плёнку, праяўляць яе і фіксаваць, затым праяўляць фотаздымкі… — Напэўна, многія, у каго захапленне фатаграфіяй прыйшлося на савецкія гады, пачыналі з фотаапарата «Змена-8». І я не быў выключэннем. Пазней падараную татам тэхніку змяніла легендарная «зяркалка» «Зеніт», — расказвае субяседнік пра сваё падлеткавае хобі. Да слова, у той час інтарэс да фатаграфіі школьнікам дапамагалі развіваць, бадай, у кожным Доме піянераў. Варта сказаць, што ў С.Анонічава хобі не адразу перарасло ў прафесійны занятак. Перш чым заняцца студыйнай фотаздымкай, яму давялося пашукаць сябе ў розных галінах. І вось ужо каля трох гад

Узаемаразуменне, павага, клопат, каханне… Пералік такіх няхітрых нематэрыяльных каштоўнасцей, што на сённяшні дзень з’яўляюцца відавочным сакрэтам сямейнага шчасця, можна працягваць. Што да матэрыяльнага складаемага пытання, пераважная большасць сем’яў на першае месца ставіць жыллё. Дах над галавой — для сям’і гэта нядрэнны стымул і для павышэння нараджальнасці.Толькі ў мінулым годзе ААТ «Ружаны-Агра» зрабіла яшчэ больш шчаслівымі ажно 16 сем’яў. У пяціпавярхоўцы, што была ўзведзена па завулку Казіміра Марача ў гарадскім пасёлку, запаветныя квадратныя метры абжываюць сем’і 13 работнікаў таварыства. Яшчэ тры сям’і атрымалі ключы ад дамоў прысядзібнага тыпу, пабудаваных гаспадаркай з дзяржпадтрымкай. — Гаспадарка ў нас вялікая: налічваецца каля 650 работнікаў, і гэта без уліку тых, хто прац

Суд назваў віноўнікам вадзіцеля лесавоза. 17 лютага мінулага года ў г.п.Ружаны на вуліцы Косаўскай адбылося жудаснае дарожна-транспартнае здарэнне, у якім загінулі 45-гадовая жанчына і яе шасцімесячная ўнучка. Жыхарка пасёлка і яе дачка з каляскай, у якой знаходзілася дзіця, ішлі ў магазін. На закругленні дарогі з імі спрабаваў размінуцца загружаны лесавоз. Падчас манеўра ў аўтацягніка перакуліўся прычэп з бярвёнамі. Менавіта на той бок, дзе былі пешаходы… Ад траўмаў бабуля і маленькая ўнучка памерлі на месцы здарэння, а маці атрымала цяжкія раненні, якія і пасля працяглага лячэння пакінулі свой след на твары маладой жанчыны.Восьмага студзеня, амаль праз год, суд раёна паставіў кропку ў гэтай гісторыі, вызначыўшы вадзіцеля лесавоза віноўнікам аварыі. Чаму так доўга? Здаецца, разабрацца ў

Адыходзячы год для медыцынскай галіны раёна азнаменаваўся яшчэ адной добрай падзеяй: рэканструкцыяй бальнічнага харчблока ў Ружанах. Камфортнае лячэнне ў сценах Ружанскай гарбальніцы складана ўявіць у тым ліку і без належнай работы харчблока. Да мінулага тыдня ён знаходзіўся ў будынку, які быў узведзены ў 1961 годзе. За амаль шэсцьдзясят гадоў рамонту гэты аб’ект не бачыў, а з часам яшчэ і перастаў укладвацца ў сучасныя санітарна-гігіенічныя нормы. Рашэнне сітуацыі знайшлося падчас даследавання былога дзіцячага аддзялення бальніцы: пасля істотнага скарачэння колькасці дзіцячых ложкаў будынак пуставаў, а па сваіх параметрах якраз адпавядаў тым, якія прад’яўляюцца да харчблокаў.І вось у ліпені гэтага года прыватнае ўнітарнае прадпрыемства па выкананні паслуг «ІВА» прыступіла да рэка