Ружанские мотивы

З механізатарам ААТ «Ружаны-Агра» Васілём Аляксеевічам Амельчанкам часцей за ўсё даводзіцца сустракацца вясной і восенню, калі ён на сваім магутным трактары «Фэндт» працуе на сяўбе яравых і азімых збожжавых. Колькі за сваё жыццё засеяў гектараў, ён не лічыў. Гэта, бадай, і не самае галоўнае. Хутка зноў вясна, і Васіль Аляксеевіч рыхтуе свой трактар з пасяўным агрэгатам да выхаду ў поле. Нарадзіўся Васіль Амельчанка даволі далёка ад Ружан — у вёсцы Паселічы Хойніцкага раёна, што на Гомельшчыне. Ужо з малых гадоў ведаў цану сялянскай працы, паколькі бацька працаваў механізатарам, а маці — паляводам. А якое шчасце было Васілю праехацца на трактары разам з бацькам па вясковай вуліцы! Яшчэ падчас вучобы ў школе Васіль цвёрда вырашыў, што, як і бацька, таксама будзе працаваць на зямлі.

Іна Ліш працуе ў Лыскаве ў кафэ «Таверна» без малога шэсць гадоў, з моманту яго адкрыцця. У невялікім калектыве, у якім налічваецца ўсяго тры чалавекі, буфетчыца з’яўляецца яшчэ і адміністратарам, і афіцыянтам. Прыклад Іны Васільеўны пацвярджае: лёс — рэч непрадказальная. — Шчыра кажучы, у галіне грамадскага харчавання апынулася выпадкова. Больш за дваццаць гадоў таму пасля вучобы я была размеркавана ў Лыскава, але толькі на перыяд, пакуль іншы правізар знаходзіўся ў адпачынку па доглядзе за дзіцём. Час праляцеў, і трэба было саступаць месца, — расказвае ўраджэнка Століншчыны, як апынулася на Пружаншчыне. Але на той момант жанчыну ў Лыскаве ўжо трымалі абста-віны: тут яна сустрэла сваю другую палавінку. Давялося перакваліфікавацца: больш за 20 гадоў яна вяла бухгалтарскі ўлік у Л

Як можна больш за чвэрць стагоддзя працаваць на адным месцы? Ці складана мужу і жонцы амаль 24 гадзіны ў суткі знаходзіцца побач? Як ставіцца да выбару дзяцей, якія абралі той жа хлеб, што і іх бацькі? Адказы на гэтыя пытанні і не толькі ведае сямейная пара Чаргейкаў з Ружан.Аляксандр і Ларыса пазнаёміліся падчас вучобы ў Гродзенскім медінстытуце. — У студэнцкім інтэрнаце мы жылі ў пакоях насупраць. Таму доўга шукаць сабе спадарожніцу жыцця не давялося: яна аказалася побач, — усміхаецца Аляксандр Міхайлавіч. Да слова, ён, ураджэнец Зэльвенскага раёна, і вызначыў, дзе будзе жыць іх сям’я. У 1993 годзе малады спецыяліст, які толькі прайшоў інтэрнатуру, прыступіў да работы ўчастковым тэрапеўтам Ружанскай гарбальніцы. Малодшая на курс Ларыса Пятроўна вырашыла не шукаць працу на родна

Ларыса Іванаўна Давідзенка, напэўна, ужо і з ліку збілася, колькі юнакоў і дзяўчат яна выпусціла ў дарослае жыццё з трывалымі ведамі па гісторыі і грамадазнаўстве. Увесь яе працоўны стаж, звязаны з Ружанскай школай, бярэ адлік з 1984 года. У адукацыі Ларыса Іванаўна — чалавек невыпадковы. У яе сямейнай настаўніцкай дынастыі ёсць выкладчыкі практычна ўсіх прадметаў. Бацькі Лідзія Андрэеўна і Іван Карпавіч Вашкевічы працавалі на ніве адукацыі ў Зеляневіцкай школе (да слова, бацька шмат гадоў быў дырэктарам гэтай установы). Брат, як і члены яго сям’і, таксама закончыў педагагічную ВНУ. Прафесію настаўніка ў свой час абралі і дочкі Л.І.Давідзенка. Як шмат гадоў таму настаўнік прывіў любоў да гуманітарнай дысцыпліны ў Ларысе Іванаўне, так і яна цяпер спрабуе абудзіць цікаўнасць да гісторыі ў с

У бягучым годзе ў ружанскай мясцовай улады мноства планаў па добраўпарадкаванні гарадскога пасёлка, у тым ліку правядзенне пэўных работ на тэрыторыі каля вадаёма, што ў цэнтры пасёлка. Варта адзначыць, што да рэалізацыі задуманага тут прыступілі нават з апераджэннем: напрыканцы мінулага года на беразе той часткі сажалкі, што прылягае да вуліцы Якуба Коласа, з’явілася пляцоўка з дзіцячым гульнёвым надворным абсталяваннем. — Штогод сельвыканкам прымае ўдзел у аглядзе-конкурсе санітарнага стану і добраўпарадкавання населеных пунктаў. У 2017 годзе сельвыканкам падаў заяўку на ўдзел у абласным этапе, і летась гарадскі пасёлак Ружаны аказаўся пераможцам — атрымаў грашовую прэмію ў памеры 1000 базавых велічынь. Гэтыя бюджэтныя сродкі было вырашана выдаткаваць на далейшае добраўпа

Ружанская мэблевая фабрыка была даволі паспяховым у свой час прадпрыемствам па вытворчасці мэблі. Прадукцыя фабрыкі карысталася попытам нават за мяжой, а тэатральныя крэслы, зробленыя ў Ружанах, былі ўстаноўлены ў дзяржфілармоніі, Нацыянальнай бібліятэцы, тэатры оперы і балета. Больш за тое, у 2008 годзе прадпрыемства, якое займала лідзіруючыя пазіцыі ў галіне краіны, прызналі лепшым у канцэрне «Беллеспаперпрам»: тады калектыў фабрыкі быў удастоены важкай узнагароды — «Сярэбранай елкі» — за найбольшы ўклад у развіццё мэблевай прамысловасці. Сёння ўспаміны пра той час, калі прадпрыемства было на ўздыме, засталіся ў мінулым: фінансавае становішча раптоўна пагоршылася, з-за адсутнасці збыту прадукцыя назапасілася на складах... І вось ужо пару гадоў як у вытворчых плошчаў новы гаспадар — ТАА «

Добраўпарадкаванню ў Ружанах надаецца асаблівая ўвага. Шмат работы было зроблена па асфальтаванні вуліц. Цвёрдае асфальтавае пакрыццё сёлета з’явілася на вуліцах Янкі Купалы, Зялёнай, Зарэчнай, Пружанскай, Рэкуця, Казіміра Марача, частцы Савецкай, завулку Кірава. Сёння работы вядуцца па вуліцы Шпітальнай. Яшчэ большы фронт работ запланаваны на наступны год. У тым ліку і ў сувязі з тым, што Ружаны будуць прымаць удзельнікаў абласнога фестывалю працаўнікоў сяла «Дажынкі». У плане работ не толькі асфальтаванне дарог, але і рамонт фасадаў шматкватэрнага жылля, азеляненне вуліц, уладкаванне дзіцячай пляцоўкі і іншае. Марына Вакульская. Фота Сяргея Талашкевіча.

Паўтара года мінула з таго часу, як жыхарка Ружан Алена Зайкоўская адкрыла прыватную справу. — Я і сама разумела, што «засядзелася» ў дэкрэтным водпуску па доглядзе за дзіцём. Але, калі б не мая калега Алена Вашкевіч, магчыма, і да сённяшняга дня знаходзілася б у пошуках работы, — прызнаецца цырульных спраў майстар. — Аднойчы яна сказала: «Пайшлі працаваць!» Напэўна, гэта і аказалася тым самым штуршком да дзеянняў. І, нядоўга думаючы, яны вырашылі, што трэба адкрыць сваю справу. Жанчыны, у якіх за плячыма быў багаты вопыт па стрыжках і ўкладцы валасоў, натуральна, вырашылі адкрыць цырульню. Майстрыхі ўзялі ў арэнду пустуючае памяшканне ў будынку, дзе некалі размяшчаўся пасвыканкам. Зрабіўшы там рамонт, сяброўкі пачалі прымаць сваіх кліентаў. З улікам таго, што канкурэнцыя на цырульныя

Пластылінаграфія — далёка не самая вядомая і распаўсюджаная тэхніка малявання, але ні дзеці, ні дарослыя не могуць прайсці міма, калі на вочы ім трапляюць творы так званага пластылінавага жывапісу. Больш за тое, многія здзіўляюцца, калі даведваюцца, што з пластыліну можна не толькі ляпіць, але і маляваць. Навошта маляваць пластылінам, калі ёсць фарбы? Той, хто паспрабуе стварыць карціну з пластыліну, больш не будзе задаваць такое пытанне. Так лічыць і Жанна Верхавец з г.п.Ружаны. Вось ужо амаль трыццаць гадоў мінула з таго часу, як Жанна Мікалаеўна захапілася пластылінавым жывапісам. Яе першыя карціны ў незвычайнай тэхніцы з’явіліся, калі яна працавала ў дзіцячым садку. Як чалавек творчы, жанчына асвоіла розныя віды дэкаратыўна-прыкладной творчасці, але пластылінаграфіі не здрадзіла. —