Ружанские мотивы

У вёсцы Гута сёння не налічваецца і двух дзясяткаў жыхароў. Хаця, як успамінаюць старажылы, у пасляваенны час тут было больш за паўтары сотні вяскоўцаў. Але дзецям Чайкоўскіх шчасціць: яны ўсё яшчэ маюць магчымасць збірацца на святло агеньчыка, які гарыць у бацькоўскай хаце. Якраз на «майскія» шмат гадоў таму і пачаўся адлік сямейнай гісторыі Крысціны Іосіфаўны і Мікалая Рыгоравіча. Пажылыя людзі не надта любяць успамінаць сваё дзяцінства. — Ды якое яно ў нас было?! Галоднае, няшчаснае, страшнае, — бабулька выцірае краем хусцінкі няпрошаную слязу. Абодва нарадзіліся напярэдадні вайны. Сям’я Крысціны Іосіфаўны жыла на хутары непадалёк ад Гуты. У два гады дзяўчынка засталася сіратой. Не далі ёй прапасці старэйшыя сёстры і брат. Як цяжка зарабляецца кавалак хлеба, Крысціна даведал

Традыцыйна ў красавіку на добраахвотнай аснове работнікі арганізацый рознай формы ўласнасці, прадстаўнікі грамадскіх суполак і проста жадаючыя прыбрацца вакол свайго месца жыхарства выходзяць на суботнік. Гэта практыка вядзецца, бадай, больш за 100 гадоў і, мяркуючы па далучэнні да чарговай акцыі моладзі, будзе працягвацца і ў будучым. І гэта прыемна, бо, папрацаваўшы некалькі гадзін на ўборцы роднага горада, пасёлка, аграгарадка ці вёскі, мы разам на працягу года будзем захапляцца чысцінёй нашых вуліц, паркаў і вадаёмаў. У бягучым годзе навесці такі парадак на Пружаншчыне 20 красавіка — у дзень правядзення рэспубліканскага суботніка — выказала жаданне 17 з паловай тысяч жыхароў раёна. Дзякуючы такой масавасці быў зроблены велізарны фронт работ. Трэба адзначыць, што традыцыя апошн

У Ружанах прайшоў «Кубак Канцлера Льва Сапегі» — унікальны футбольна-гістарычны турнір у рамках сумеснага праекта «Асацыяцыі «Беларуская федэрацыя футбола» і школьнага футбольнага клуба «Чэстар» пад назвай «Гістарычны футбол». Ініцыятарам і арганізатарам гэтых спартыўных баталій стаў жыхар гарадскога пасёлка, малады настаўнік фізічнай культуры і проста заўзяты аматар футбола Ігар Шамяцюк. Згодна з яго задумкай, турнір стаў не звычайным спаборніцтвам, а культурным мерапрыемствам, здольным не толькі «падагрэць» любоў да футбола, даць штуршок да здаровага ладу жыцця, але яшчэ і абудзіць інтарэс да гісторыі роднага краю. Да слова, гэтую ідэю падтрымалі не толькі мясцовыя ўлады, але і ФК «РУХ» г.Брэста і Брэсцкая федэрацыя футбола. Касцюміраванае шоу, якое адкрыла турнір, стала той сам

У народзе даўно заўважылі: усё, што ні робіцца, — усё да лепшага. Так атрымалася і ў Сяргея Юшкевіча. Баранавіцкі хлопец пасля заканчэння школы хацеў стаць урачом агульнай практыкі, але пакарыць медыцынскую навучальную ўстанову не атрымалася. Пра тое, што ў выніку лёс прывёў яго ў Гродзенскі аграрны ўніверсітэт, а затым — на Пружаншчыну, Сяргей сёння ніколькі не шкадуе…Як Сяргей Юшкевіч трапіў у Ружаны? Аказалася — проста. — Яшчэ да размеркавання маладых спецыялістаў я ведаў, што буду пачынаць працоўны шлях на Брэстчыне: вучыўся па мэтавым накіраванні менавіта з гэтай вобласці. А вось на Ружанах спыніў выбар мэтанакіравана, — расказвае малады чалавек. — Па-першае, прадстаўнікі з гаспадаркі, якія выступалі перад студэнтамі ва ўніверсітэце напярэдадні размеркавання, зацікавілі. Па-д

Вось ужо трэці год як на базе Ружанскай СШ існуе факультатыў «Увядзенне ў педагагічную дзейнасць». Наведваюць яго тыя старшакласнікі, якія плануюць працаваць на ніве адукацыі. Варта адзначыць, што заняткі педагагічнага факультатыва — не фармальныя, што дазваляе яшчэ больш сфарміраваць матывацыю школьнікаў і ўмацаваць іх рашэнне стаць педагогам. Сёлета старшакласнікі займаюцца пад кіраўніцтвам Ларысы Іванаўны Давідзенка — настаўніцы з вялікім стажам і багатым педагагічным вопытам. Разам з кіраўніком факультатыва дзяўчаты збіраюць партфоліа, каб, атрымаўшы школьны атэстат, пры паступленні ў педагагічную ВНУ мець ільготу ў выглядзе гутаркі замест здачы цэнтралізаванага тэсціравання. Работа профільнага аб’яднання, у першую чаргу, накіравана на тое, каб закласці трывалы фундамент буду

Бадай, у любога школьніка ў спісе любімых школьных прадметаў значыцца фізкультура. Але, згадзіцеся, не кожны любіць яе настолькі, што выбірае сабе прафесію, звязаную са спортам. Ігар Шамяцюк з малых гадоў быў неабыякавы да спорту. А асаблівую прыхільнасць меў да футбола: паспяхова выступаў на спаборніцтвах рознага ўзроўню за школьную каманду, зборную гарадскога пасёлка Ружаны, гуляў за івацэвіцкіх футбалістаў… У 2013 годзе каманда, капітанам якой з’яўляўся Ігар, сярод аматарскіх футбольных каманд на кубку рэспублікі заняла трэцяе месца. У Ігара Шамецюка былі ўсе задаткі для таго, каб паспрабаваць сябе ў прафесійным спорце. Але не было магчымасці. — Калі быў старшакласнікам, выступаў за івацэвіцкую футбольную каманду, але займацца, як належыць, не мог: трэба было амаль што кожн

З механізатарам ААТ «Ружаны-Агра» Васілём Аляксеевічам Амельчанкам часцей за ўсё даводзіцца сустракацца вясной і восенню, калі ён на сваім магутным трактары «Фэндт» працуе на сяўбе яравых і азімых збожжавых. Колькі за сваё жыццё засеяў гектараў, ён не лічыў. Гэта, бадай, і не самае галоўнае. Хутка зноў вясна, і Васіль Аляксеевіч рыхтуе свой трактар з пасяўным агрэгатам да выхаду ў поле. Нарадзіўся Васіль Амельчанка даволі далёка ад Ружан — у вёсцы Паселічы Хойніцкага раёна, што на Гомельшчыне. Ужо з малых гадоў ведаў цану сялянскай працы, паколькі бацька працаваў механізатарам, а маці — паляводам. А якое шчасце было Васілю праехацца на трактары разам з бацькам па вясковай вуліцы! Яшчэ падчас вучобы ў школе Васіль цвёрда вырашыў, што, як і бацька, таксама будзе працаваць на зямлі.

Іна Ліш працуе ў Лыскаве ў кафэ «Таверна» без малога шэсць гадоў, з моманту яго адкрыцця. У невялікім калектыве, у якім налічваецца ўсяго тры чалавекі, буфетчыца з’яўляецца яшчэ і адміністратарам, і афіцыянтам. Прыклад Іны Васільеўны пацвярджае: лёс — рэч непрадказальная. — Шчыра кажучы, у галіне грамадскага харчавання апынулася выпадкова. Больш за дваццаць гадоў таму пасля вучобы я была размеркавана ў Лыскава, але толькі на перыяд, пакуль іншы правізар знаходзіўся ў адпачынку па доглядзе за дзіцём. Час праляцеў, і трэба было саступаць месца, — расказвае ўраджэнка Століншчыны, як апынулася на Пружаншчыне. Але на той момант жанчыну ў Лыскаве ўжо трымалі абста-віны: тут яна сустрэла сваю другую палавінку. Давялося перакваліфікавацца: больш за 20 гадоў яна вяла бухгалтарскі ўлік у Л

Як можна больш за чвэрць стагоддзя працаваць на адным месцы? Ці складана мужу і жонцы амаль 24 гадзіны ў суткі знаходзіцца побач? Як ставіцца да выбару дзяцей, якія абралі той жа хлеб, што і іх бацькі? Адказы на гэтыя пытанні і не толькі ведае сямейная пара Чаргейкаў з Ружан.Аляксандр і Ларыса пазнаёміліся падчас вучобы ў Гродзенскім медінстытуце. — У студэнцкім інтэрнаце мы жылі ў пакоях насупраць. Таму доўга шукаць сабе спадарожніцу жыцця не давялося: яна аказалася побач, — усміхаецца Аляксандр Міхайлавіч. Да слова, ён, ураджэнец Зэльвенскага раёна, і вызначыў, дзе будзе жыць іх сям’я. У 1993 годзе малады спецыяліст, які толькі прайшоў інтэрнатуру, прыступіў да работы ўчастковым тэрапеўтам Ружанскай гарбальніцы. Малодшая на курс Ларыса Пятроўна вырашыла не шукаць працу на родна

Ларыса Іванаўна Давідзенка, напэўна, ужо і з ліку збілася, колькі юнакоў і дзяўчат яна выпусціла ў дарослае жыццё з трывалымі ведамі па гісторыі і грамадазнаўстве. Увесь яе працоўны стаж, звязаны з Ружанскай школай, бярэ адлік з 1984 года. У адукацыі Ларыса Іванаўна — чалавек невыпадковы. У яе сямейнай настаўніцкай дынастыі ёсць выкладчыкі практычна ўсіх прадметаў. Бацькі Лідзія Андрэеўна і Іван Карпавіч Вашкевічы працавалі на ніве адукацыі ў Зеляневіцкай школе (да слова, бацька шмат гадоў быў дырэктарам гэтай установы). Брат, як і члены яго сям’і, таксама закончыў педагагічную ВНУ. Прафесію настаўніка ў свой час абралі і дочкі Л.І.Давідзенка. Як шмат гадоў таму настаўнік прывіў любоў да гуманітарнай дысцыпліны ў Ларысе Іванаўне, так і яна цяпер спрабуе абудзіць цікаўнасць да гісторыі ў с

У бягучым годзе ў ружанскай мясцовай улады мноства планаў па добраўпарадкаванні гарадскога пасёлка, у тым ліку правядзенне пэўных работ на тэрыторыі каля вадаёма, што ў цэнтры пасёлка. Варта адзначыць, што да рэалізацыі задуманага тут прыступілі нават з апераджэннем: напрыканцы мінулага года на беразе той часткі сажалкі, што прылягае да вуліцы Якуба Коласа, з’явілася пляцоўка з дзіцячым гульнёвым надворным абсталяваннем. — Штогод сельвыканкам прымае ўдзел у аглядзе-конкурсе санітарнага стану і добраўпарадкавання населеных пунктаў. У 2017 годзе сельвыканкам падаў заяўку на ўдзел у абласным этапе, і летась гарадскі пасёлак Ружаны аказаўся пераможцам — атрымаў грашовую прэмію ў памеры 1000 базавых велічынь. Гэтыя бюджэтныя сродкі было вырашана выдаткаваць на далейшае добраўпа

Ружанская мэблевая фабрыка была даволі паспяховым у свой час прадпрыемствам па вытворчасці мэблі. Прадукцыя фабрыкі карысталася попытам нават за мяжой, а тэатральныя крэслы, зробленыя ў Ружанах, былі ўстаноўлены ў дзяржфілармоніі, Нацыянальнай бібліятэцы, тэатры оперы і балета. Больш за тое, у 2008 годзе прадпрыемства, якое займала лідзіруючыя пазіцыі ў галіне краіны, прызналі лепшым у канцэрне «Беллеспаперпрам»: тады калектыў фабрыкі быў удастоены важкай узнагароды — «Сярэбранай елкі» — за найбольшы ўклад у развіццё мэблевай прамысловасці. Сёння ўспаміны пра той час, калі прадпрыемства было на ўздыме, засталіся ў мінулым: фінансавае становішча раптоўна пагоршылася, з-за адсутнасці збыту прадукцыя назапасілася на складах... І вось ужо пару гадоў як у вытворчых плошчаў новы гаспадар — ТАА «