Ружанские мотивы

Пасёлак з адценнем шляхетнасці Так трапна, на мой погляд, назвала Ружаны старшыня мясцовага сельвыканкама А.У.Манчык падчас «Беларускага Версаля» — свята пасёлка, якое тут, на падворку палацавага комплексу роду Сапегаў, адзначылі ў мінулую нядзелю. Гісторыя пасёлка, без перабольшання, багатая, адметная. Але не толькі яна сёння з’яўляецца каштоўнасцю пасёлка, насельніцтва якога, да слова, складае каля трох тысяч чалавек. «Поспех сённяшніх Ружан — гэта поспех людзей, якія жывуць на гэтай зямлі», — упэўненасць у гэтым выказаў госць свята старшыня раённага Савета дэпутатаў Мікалай Кудравец. За апошнія некалькі гадоў значных вынікаў на раённым і абласным узроўнях дасягнулі мясцовыя футбалісты, якіх згуртаваў аматар гэтай гульні Юрый Манцэвіч. Энтузіяст, які прывёў сёлета ружанскую каманду д

Само размяшчэнне сядзібы Веры Мікалаеўны Крайняй у цэнтры Калазубаў абавязвае гаспадыню падтрымліваць падворак ва ўзорным парадку: усё-такі заўсёды навідавоку. Але жанчына дбае не проста пра добраўпарадкаванне... Дзеля справядлівасці варта адзначыць, што ідэя стварэння «міні-казкі» на падворку належала гаспадару, якога, на жаль, сёлета не стала. Мікалая Андрэевіча ведалі ў Калазубах і навакольных вёсках не проста як працавітага механіка-інжынера мясцовай гаспадаркі, але і як выдатнага гаспадара з залатымі рукамі, які ўмеў і сістэму ацяплення змайстраваць, і з падручных матэрыялаў стварыць арыгінальнае асвятленне ўчастка. Жаданне зрабіць свой падворак непадобным на іншыя з’явілася ў Крайніх каля пятнаццаці гадоў таму. — Аўтарам задум і галоўным іх увасабляльнікам заўсёды быў муж, — пры

Добрай нагодай для аднавяскоўцаў сабрацца ўсім разам, а для тых, хто пакінуў сваю малую радзіму, наведаць родны куточак з’яўляюцца святы вёсак, якія так трывала ўвайшлі ў жыццё сельскіх населеных пунктаў. Сёлета аднымі з першых сезон гэтых святаў адкрылі жыхары і ўраджэнцы Бярэзніцы.  Сёння ў Бярэзніцы засталося каля шасцідзесяці жыхароў. На першы погляд, яшчэ не так і мала. Але як кіпела тут жыццё яшчэ з дзясятак гадоў таму! Сёння гэта складана ўявіць, гледзячы на апусцелыя дамы з забітымі вокнамі. А яно тут не проста кіпела — бурліла: мяркуйце самі, магчымасць сустрэцца з аднавяскоўцамі знайшлі людзі, якія раз’ехаліся не толькі па Беларусі, але і па гарадах неабсяжнага былога Савецкага Саюза, — усяго больш за 250 чалавек! Значнасць святу надала прысутнасць мноства ганаровых гасцей, які

Медыцынская галіна раёна пастаянна папаўняецца новымі кадрамі. Летась, напрыклад, Ружанская гарбальніца стала першым працоўным месцам для чатырох маладых спецыялістаў. Амаль два гады таму, пасля заканчэння Слонімскага медкаледжа, вярнулася на сваю малую радзіму і Вераніка Кавальчук. Вераніка шчыра прызнаецца: да таго моманту, як заканчвала школу, так і не вызначылася з прафесіяй, таму вырашыла паступаць у Слонім за кампанію з сяброўкай. Вось так яна і стала першым медыкам у сям’і. Хаця выбар і не быў абдуманы, але дзяўчыне пашанцавала: медыцына аказалася яе стыхіяй. Цяпер праца ў гэтай галіне выклікае толькі станоўчыя эмоцыі і адно задавальненне. — Многія імкнуцца «размеркавацца» ў вялікі горад. Мой сярэдні бал дыплома дазваляў рабіць выбар, але мне заўсёды хацелася вярнуцца ў Ружаны, —

Суботнікі, месячнікі па добраўпарадкаванні — традыцыйныя штогадовыя мерапрыемствы па падтрыманні парадку на тэрыторыі населеных пунктаў. Але сёлета, калі ў краіне аб’яўлены Год малой радзімы, нас, беларусаў, заклікаюць правесці не проста ўборку, азеляненне тых месцаў, дзе мы нарадзіліся, жывём. Якія ідэі збіраюцца ўвасобіць у жыццё на Ружаншчыне, каб прыняць удзел у гэтай маштабнай рабоце? Аксана Уладзіміраўна Манчык прыступіла да абавязкаў старшыні Ружанскага сельвыканкама якраз тады, калі пачыналіся вясеннія мерапрыемствы па навядзенні парадку. Таму невыпадкова, што гэтае пытанне аказалася ў яе на парадку дня на першым месцы. — Напэўна, яшчэ з савецкіх часоў мы прывыклі, што безумоўна павінны падтрымліваць парадак на зямлі: у дварах, на тэрыторыях агульнага карыстання — з дапамогай суб

Сям’я Барысевічаў — адзіная ў нашым раёне дынастыя культработнікаў, якая бярэ свой пачатак усяго крыху больш за паўстагоддзя таму, але ўжо налічвае каля дзясятка прадстаўнікоў галіны. Пятага лютага адной з яе пачынальніц — Ніне Іосіфаўне Барысевіч, былой загадчыцы Малочкаўскага клуба — споўнілася 70 гадоў. Сёння ў Малочках і наваколлі часта ўспамінаюць былыя часы, калі ў вёсках колькасць жыхароў падлічвалася сотнямі, бурліла жыццё і... працаваў клуб. — Колькі сябе памятаю, заўсёды выступала, удзельнічала ў самадзейнасці, — гаворыць Ніна Іосіфаўна. — Нават на выпускным у школе дырэктар на мой конт зазначыў: «Ніколькі не здзіўлюся, калі раптам недзе пачую, што выступае народная артыстка Ніна Манчык (аўт. — дзявочае прозвішча)». Народжаная ў шматдзетнай сям’і, у якой выхоўвалася сямёра

Калі гаворка ідзе пра вышыўку, большасць уяўляе перад сабой рукатворныя ручнікі ды навалочкі (у лепшым выпадку — карціны), якія яшчэ пару дзясяткаў гадоў таму стварала кожная ўвішная гаспадыня. Са з’яўленнем разнастайных матэрыялаў для дэкаратыўнай творчасці ў такога віду рукадзелля, як вышыўка, з’явілася многа перспектыў. Маладая вышывальшчыца Юлія Гугельчук, ураджэнка Ружан, ведае, як стварыць непаўторную прыгажосць з дапамогай шклярусу, бісеру, карункаў і іншых матэрыялаў. — Мама сцвярджае, што непадробны інтарэс да рукадзелля быў у мяне з дзяцінства, — усміхаецца дзяўчына. — Я парвала ёй не адны пацеркі, распарола не адну рэч з вышыўкай, а парчовую кофтачку раскроіла на сумачку. Праўда, пакуль талент сфарміраваўся, прайшло нямала часу. Пасля заканчэння школы Юлія вырашыла стаць цырул