Великая Победа

Рэспубліканскую акцыю «Беларусь памятае. Памятаем кожнага», якая праходзіла ў гэтыя дні ў рамках святкавання 75-годдзя вызвалення Беларусі ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў па ўсёй краіне, падтрымалі прафсаюзныя актывісты. Другога ліпеня, напярэдадні Дня Незалежнасці, яны сабраліся і ў Пружанах, каля брацкай магілы на гарадскіх могілках, каб аддаць даніну павагі тым, хто, не шкадуючы жыцця, заваёўваў сваім нашчадкам Вялікую Перамогу. Як звярнула ўвагу старшыня раённага аб’яднання прафсаюзаў Таццяна Гаманчук, некаторыя прафсаюзныя лідары прыйшлі на мітынг з дзецьмі. І гэта невыпадкова: падрастаючае пакаленне не павінна забываць гэтую старонку гісторыі сваёй краіны. Напрыклад, самаму маленькаму ўдзельніку акцыі Максіму Верстаку, які прыйшоў са сваёй мамай, усяго два гадкі. Яму

– Служу Узброеным Сілам Рэспублікі Беларусь! – такімі словамі, у поўным парадным абмундзіраванні сустракае гасцей 92-гадовы ветэран Мікалай Уладзіміравіч Золатаў. – Вы як заўсёды трымаеце строй, Мікалай Уладзіміравіч! З надыходзячым святам Незалежнасці Вас! – з букетам кветак і падарункамі вітае ветэрана сакратар раённай арганізацыі Беларускага грамадскага аб’яднання ветэранаў Таццяна Іванаўна Капіца. – Здароўя, шчасця і дабрабыту Вам і Вашым дзецям, унукам і праўнукам! Сардэчна дзякуем Вам за ратны подзвіг, за мірнае неба над галавой і радасць жыцця, – віншуе ветэрана старшыня раённага Савета дэпутатаў М.П.Кудравец і таксама ўручае падарункі. Далучаецца да віншаванняў і ваенны камісар раёна І.М.Рапейка: – Дазвольце выканаць давераную мне ганаровую місію – уручыць Вам асабістае п

Не першы раз я станаўлюся сведкай яркай, насычанай і запамінальнай праграмы, якую ў рамках святкавання Дня Незалежнасці наладжваюць для жыхароў і гасцей горада супрацоўнікі раённай цэнтралізаванай бібліятэчнай сістэмы. Сёлетняя імпрэза не стала выключэннем. Белыя папяровыя жураўлікі, выпушчаныя ў неба з паветранымі шарыкамі акурат у той момант, калі міма бібліятэкі праходзіла калона, нечакана ўнеслі ва ўрачыстасць шэсця пяшчотныя ноткі. “Стомлены клін”, дзякуючы моцнаму ветру, затрымаўся на высокім дрэве і нібы “назіраў” зверху за работай тэматычных пляцовак, на кожнай з якіх госці, незалежна ад узросту, маглі знайсці для сябе шмат цікавага. Самыя маленькія чытачы абступілі пляцоўку, наладжаную “жаночым батальёнам” дзіцячай бібліятэкі імя Алены Лось. Тут можна было азнаёміцца з л

Уроніч  Анатоль Фёдаравіч Пра бацьку ўспамінае Людміла Макарэвіч, жыхарка г.п.Ружаны. — Мой тата — Анатоль Фёдаравіч Уроніч — ураджэнец вёскі Кабылаўка. Калі пачалася вайна, яго сям’я апынулася ў акупацыі. У 1944 го-дзе, калі тэрыторыю Пружаншчыны вызвалілі ад захопнікаў, яму якраз споўнілася  18 гадоў. У жніўні ён атрымаў армейскую павестку. У складзе стралковага палка 3-га Беларускага фронту радавы Уроніч   удзельнічаў у баях на тэрыторыі Усходняй Прусіі. У штурмавой роце браў крэпасць Кёнігсберг, мужна змагаўся з ворагам на касе Фрыш-Нерунг... «Выкурваў» праціўніка з крэпасці Пілау,  дзе перад ім і яго баявымі таварышамі стаяла задача ўзяць умацаваную кропку праціўніка. І хаця сам у тым баі атрымаў раненне, але заданне выканаў, за што пазней яго знайшла ўзнагарода. Баявы

Чарнуха Аляксей Фёдаравіч Пра свайго прадзеда расказвае Валерыя Кудрэйка, студэнтка Брэсцкага дзяржуніверсітэта імя А.С.Пушкіна: — Пазнаёміцца са сваім прадзедам мне, на жаль, не пашчасціла: я бачыла яго толькі на фотаздымках і ведаю па расказах бабулі. Аляксей Фёдаравіч Чарнуха нарадзіўся ў вёсцы Лазоўка. Яму было ўсяго 14 гадоў, калі пачалася вайна і яго адправілі на прымусовыя работы ў Германію. Пра нялёгкія чатыры гады на чужыне я даведалася з пажаўцелых лістоў, якія ён адпраўляў родным з Усходняй Прусіі: іх знайшлі падчас разборкі старой хаты ў Лазоўцы. Калі быў вызвалены Кёнігсберг, прадзядулю забралі ў армію. Аляксей Чарнуха быў кулямётчыкам, а пасля Перамогі служыў у будаўнічым батальёне. Падымаў з руінаў нашу сталіцу, у тым ліку ўдзельнічаў ва ўзвядзенні знакамітых М

Зялевіч Сцяпан Васільевіч Пра свайго дзеда ўспамінае Юрый Зялевіч, дырэктар музея- сядзібы “Пружанскі палацык”: — Пра баявы шлях майго дзядулі Сцяпана Васільевіча Зялевіча вядома няшмат. Прызваны ён быў у Чырвоную армію Пружанскім райваенкаматам 26 ліпеня 1944 года – праз дзевяць дзён пасля вызвалення Пружан. Бабуля Ганна засталася адна з двума маленькімі сынамі – шасцігадовым Мішам і Паўлам, якому споўнілася толькі чатыры гады. Служыў дзед Сцяпан санінструктарам 1174 стралковага палка 348 стралковай дывізіі 2-га Беларускага фронту. Як сведчыць яго ўзнагародны ліст, 28 студзеня 1945 года ён сярод першых увайшоў у горад Вальтэнбург (Усходняя Прусія), упарта змагаўся і быў цяжка паранены ў правую руку аўтаматным агнём. За мужнасць і адвагу, праяўленыя ў баях з нямецка-фашыс

Час бяжыць… І ўсё больш слаўных удзельнікаў Вялікай Айчыннай вайны сыходзяць ад нас... У юбілейны год вызвалення Беларусі, згадаем пра родных, якія ўнеслі сваю лепту ў Вялікую Перамогу. На здымку злева - Шабуня Георгій Рыгоравіч Пра свайго бацьку ўспамінае Шабуня Аляксандр Георгіевіч,   жыхар аг.Калядзічы: — Самае дарагое, што засталося ў мяне ад бацькі, Георгія Рыгоравіча Шабуні (на гэтым здымку ён — злева), акрамя ўспамінаў, — ваенны білет і ўзнагароды, якія сведчаць пра яго  абпаленае вайной юнацтва. Сёння з вышыні пражытых гадоў разумею, што ён, роўна як і большасць тых, хто змагаўся на палях Вялікай Айчыннай, быў фактычна дзіцём, калі летам 1944 года, пасля вызвалення Пружаншчыны ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў, быў мабілізаваны. У складзе медыка-с

Пушчанская вёсачка Старуны – калі можна назваць вёскай некалькі раскіданых у зарослым лесе хат — нагадвае сапраўдны партызанскі прыстанак. Развілка на тры вузкія лясныя дарогі канчаткова збівае нас з толку — наперадзе ж балота. Куды ехаць, у каго спытаць? Арыентуемся па лініі электраперадач… У рэшце рэшт, яна прывяла нас да патрэбнага доміка, дзе ў поўнай адзіноце бавіць свой век былы вязень вайны Вольга Іванаўна Старун. Рой рыжаватых шэршняў, якія абступілі з усіх бакоў нашу машыну, даў зразумець, што чужакам тут не рады… Але работа ёсць работа — трэба бегчы ў “атаку”… Прарваліся — уваходныя дзверы прычынены кіёчкам — значыць, бабуля дзесьці ў двары. — Вольга Іванаўна! — заглядваю ў маленькія акенцы склепа — няма! Бягу на агарод: буйное бурачковае бацвінне, цыбулька, морквачк

У артыкулах пра Вялікую Айчынную вайну, з высокіх трыбун, па тэлебачанні, на школьных занятках па гісторыі, дзе вывучаецца перыяд вогненных 40-х гадоў мінулага стагоддзя, заўсёды паўтараецца выказванне: «Мы павінны гэта памятаць». Але ж вырасла некалькі пакаленняў, якія нават наступствы пасляваеннага перыяду не пабачылі, не прымалі ўдзел у аднаўленні разбуранай ліхалеццем эканомікі краіны. Што могуць памятаць яны? Якім чынам у іх памяці пакінула свой след Вялікая Айчынная вайна? Тамара Якаўлеўна: — Гэта была сапраўды народная вайна, калі пераважная большасць беларусаў аб’ядналася ў адно цэлае. Таму лічу, што мы павінны памятаць той час, каб і далей заставацца народам. Акрамя таго, для многіх сем’яў тая вайна пераўтварылася ў асабістую трагедыю. Напрыклад, мой дзядуля Сяргей знік

Да 75-годдзя вызвалення Рэспублікі Беларусь  ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў з 11 чэрвеня па 3 ліпеня 2019 года Беларускі рэспубліканскі саюз моладзі сумесна з Федэрацыяй прафсаюзаў Беларусі, Беларускім дзяржаўным музеем гісторыі Вялікай Айчыннай вайны пры падтрымцы Беларускай чыгункі і іншых зацікаўленых праводзяць Маладзёжны марафон «75» Маршрут марафона пройдзе па месцах баявой славы. Сімвалічнымі акцэнтамі яго стануць: правядзенне адкрытых дыялогаў, стварэнне палатна і альбома «Беларусь памятае», опен-эйраў «Кветкі Вялікай Перамогі», функцыянаванне мабільнай экспазіцыі «Вызваленне Беларусі». 12 чэрвеня  2019 года сустракаць удзельнікаў марафона будуць на Пружанскай зямлі. Чакаем Вас 12.06 у 15.00 гадзін каля музея-сядзібы «Пружанскі палацык» (вул. Савецкая,

Напярэдадні святкавання 74-й гадавіны Вялікай Перамогі ў раёне прайшоў аўтапрабег па месцах баявой славы і пахаванняў нашых землякоў, якія былі забіты фашысцкімі карнікамі падчас акупацыі ў 1941-44 гадах. У акцыі прынялі ўдзел работнікі сілавых структур, прадстаўнікі ДТСААФ і грамадскіх аб’яднанняў. Ініцыятарам аўтапрабегу, які праводзіцца ў другі раз, зноў выступілі пружанскія прафсаюзныя арганізацыі. Як расказала старшыня раённага аб’яднання прафсаюзаў Т.Ю.Гаманчук, летась аўтапрабег прайшоў па іншым накірунку, а сёлета было вырашана адправіцца ў Шарашэўскую зону. І нездарма, бо напрыканцы маршруту адбылася сустрэча з удзельнікамі падобнага аўтапрабегу з Камянеччыны. Акрамя таго, была яшчэ адна нагода выбраць менавіта такі накірунак. Напярэдадні святкавання 75-й гадавін

Фото Сергея Талашкевича.

Павел Васільевіч Бальцэвіч нарадзіўся 22 чэрвеня. У дзень, калі пачалася вайна, яму споўнілася 16.Лёс не песціў юнака і да вайны. У сям’і бацькі-лесніка гадавалася шасцёра дзяцей, таму пра сытнае і бестурботнае дзяцінства можна было толькі марыць. Гадоў з васьмі пайшоў у заробкі — пасвіў жывёлу. Так доўжылася ажно да 1939 года. Не паспелі прызвычаіцца да новай улады, як грымнула вайна. У хуткім часе Павел Васільевіч быў вывезены на работы ў Германію. Тут яму крышачку пашанцавала: трапіў да добрых людзей. Ветэран і сёння ўспамінае, што гаспадары сытна кармілі і нават куплялі адзенне. Было гэта непадалёк ад мяжы з Польшчай, таму адразу пасля вызвалення гэтай краіны наш герой быў прызваны на фронт. Два тыдні вучэнняў — і беларускі хлопец атрымаў у рукі станковы кулямёт, з якім дайшоў

Ветэран Вялікай Айчыннай вайны Мікалай Уладзіміравіч Золатаў пайшоў на фронт добраахвотнікам, якраз напярэдадні свайго 17-годдзя. Юнак прайшоў шлях ад невялікай вёскі ў Тульскай вобласці да Одэра, дзе і сустрэў Перамогу. Падрабязна пра жыццё Мікалая Золатава можна пачытаць тут: http://www.budni.by/?p=20825. І свой першы бой, і абавязкі трэцяга нумара артылерыйскай устаноўкі ЗІС-5 92-гадовы ветэран дакладна памятае і сёння. Шмат разоў ён пераказваў свой франтавы шлях на занятках па ваеннай справе і гісторыі, якія выкладаў у СШ №3. Мікалай Уладзіміравіч вельмі ганарыцца, што многія яго вучні сталі вайскоўцамі. Частыя госці ў хаце Мікалая Золатава і цяперашнія школьнікі, якія не забываюць віншаваць ветэрана са святамі і з захапленнем слухаюць яго ваенныя аповеды. Наогул Мікалай Уладз