Великая Победа

Як адзначаюць самі ўдзельнікі веламарафону «75», прысвечанага 75-й гадавіне Перамогі і вызваленню г.Пружаны ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў, на маршрут сабралася не так многа жадаючых праехаць сімвалічныя 75 кіламетраў па раёне. Але тыя, хто ўсё-такі адважыўся праехаць на веласіпедзе гэтую адлегласць, атрымалі нямала прыемных уражанняў. Як зазначыў намеснік старшыні райвыканкама Р.В.Супрыновіч, які браў непасрэдны ўдзел у велапрабегу, мерапрыемства ладзілася ўпершыню. Таму варта чакаць, што ў наступным колькасць удзельнікаў павялічыцца. Сам жа веламарафон, безумоўна, стане новай традыцыяй памяці. Марафон, арганізатарамі якога выступілі РФСК «Мухавец» сумесна з раённымі арганізацыямі ГА «Беларускі фонд міру», «Беларускі рэспубліканскі саюз моладзі» і раённым аб’яднаннем прафсаюзаў

На тым канцы проваду хваляваліся. Тэлефанавала жыхарка г.Гродна Ларыса Аляксееўна Шаткевіч, якая цяпер займаецца добраўпарадкаваннем бацькоўскага дома ў Шарашэве. Жанчына не змагла схаваць свайго абурэння з нагоды адной з тэлеперадач, якая прысвячалася партызанскаму руху ў Беларусі: — Я часта праглядаю навіны ў інтэрнэце. І вось напярэдадні 9 Мая натыкнулася на перадачу аднаго незалежнага тэлеканала, у якой савецкіх партызан паказалі як нейкіх, прабачце, адшчапенцаў і п’яніц. Я была абражана да слёз такім перапісваннем гісторыі і абагульненнем. І стала падымаць кнігі ўспамінаў, гістарычныя часопісы і фатаграфіі, на якіх — мой стрыечны дзядзька, былы партызан атрада імя Кірава брыгады Панамарэнкі, паважаны ў свой час фельчар хуткай дапамогі Шарашоўскай бальніцы Іосіф Іванавіч Дробаў. Прыяз

Лета 1944 года. Беларусь вызвалена. Хутка ўсё будзе як раней, як да вайны. Мой 15-гадовы брат Лёня Аўдзей, даведаўшыся, што ў Пружанах адкрываюць школу, хуценька сабраў усе неабходныя дакументы і заспяшаўся ў горад. Суседкі, даведаўшыся пра гэта, пацягнуліся да нас у дом з лістамі-трохкутнікамі на фронт сваім мужам, братам, сынам: каб брат адправіў з райцэнтра. Гэта была цёплая жнівеньская раніца. Лёня пайшоў, а мы з мамай адправіліся жаць проса. Але час ішоў, брат не вяртаўся, мама з трывогай паглядвала на дарогу… Раптам недзе далёка прагрымеў страшны выбух. Мама міжволі здрыганулася і сказала: «Нечая душа адляцела!». А ўжо пад вечар у нашым двары з’явіўся незнаёмы мужчына. Ён паказаў нам гэта фота, прабітае асколкам, і спытаў: «Ці не Ваш гэта сын?». Мама імгненне маўчала, а пот

Сёння мы друкуем успаміны аднаго з арганізатараў і кіраўнікоў камуністычнага падполля і партызанскага руху на тэрыторыі Брэсцкай вобласці Мірона Крыштафовіча, напісаныя ім у 1973-м годзе па просьбе тагачаснага другога сакратара Пружанскага райкама партыі Васіля Іванавіча Борыса. Маленькі, але рарытэтны школьны сшытак, спісаны прыгожым каліграфічным почыркам, перадаў у рэдакцыю былы старшыня раённай арганізацыі Беларускага грамадскага аб’яднання ветэранаў Мікалай Якаўлевіч Дулько. У свой час ён удзельнічаў у стварэнні гісторыка-дакументальнай хронікі “Памяць. Пружанскі раён”. «Паважаны Васіль Іванавіч! Дасылаю Вам свае кароткія ўспаміны. Вельмі добра, што Пружанскі райкам партыі пачаў займацца вывучэннем дзейнасці раённай антыфашысцкай арганізацыі. Антыфашысцкі рух на Пруж

Гэтую гісторыю расказала журналісту жыхарка Пружан, ветэран педагагічнай працы, валанцёр раённай суполкі Таварыства Чырвонага Крыжа Неаніла Мікалаеўна Несцерава. — Памятаю, вельмі даўно, дзесьці напачатку 70-х, мой тата, які ў свой час перажыў сталінскія рэпрэсіі, слухаў па радыёпрыёмніку выступленне Аляксандра Салжаніцына. Слухаў і плакаў: “Вось калі Салжаніцына надрукуюць, тады я паверу, што і мне можна расказваць”. Прайшло дзясятка паўтара гадоў і татавы ўспаміны пад назвай “Старонкі горкай долі” сапраўды былі надрукаваны ў нашай раённай газеце. Мама загаварыла яшчэ пазней… Я часта думала, чаму бацькі нічога мне раней не расказвалі. Потым зразумела: успамінаючы, яны пачыналі зноў пагружацца ў тыя жахі, якія давялося калісьці перажыць. І зноў адчувалі боль. All-focus Мая м

Старажытная прымаўка сцвярджае: “Колькі ні паўтарай слова “халва”, у роце салодка не стане”. Колькі ні разважай прыгожа аб неабходнасці захавання гістарычнай памяці, самі па сабе не знойдуцца архіўныя матэрыялы, не ўзнікнуць музейныя экспазіцыі, не пабудуюцца мемарыяльныя комплексы. Ураджэнцы вёскі Зарэчча Георгій Швед, Аляксандр Субота і Міхаіл Куц таксама лічаць, што каштоўныя не словы, а справы. У гонар сваіх аднавяскоўцаў яны вырашылі зрабіць у “неперспектыўнай” вёсачцы мемарыяльны сквер. Дарэчы, ідэя належала Георгію Яраслававічу, які ў свой час захаваў фотаархіў партрэтаў мясцовых ветэранаў, займаўся рэстаўрацыяй старых здымкаў. Спачатку нават меркаваў размясціць фота ў каплічцы на зарэчанскіх могілках. Але настаяцель Свята-Мікалаеўскай царквы ў Шарашэве айцец Мікалай з

Мікалаю Сцяпанавічу Калагрыеву 93 гады, апошнія з іх ён жыве на роднай Пружаншчыне. У паважаным узросце, калі стала складана спраўляцца з хатнімі справамі, ветэран пераехаў да пляменніцы. Школьнікі, навучэнцы каледжа, прадстаўнікі іншых устаноў раёна – частыя госці Мікалая Сцяпанавіча. Заходзяць, каб павіншаваць са святамі, ды і ў іншыя дні прапаноўваюць дапамогу. Напярэдадні 9 Мая ветэрана наведаў ваенны камісар Пружанскага раённага ваеннага камісарыята І. М. Рапейка, каб уручыць юбілейны медаль да 75-годдзя Перамогі і перадаць падарункі. Яшчэ ў 1943 годзе ўся сям’я Калагрыевых (а гэта бацькі і пяцёра дзяцей) была вымушана пайсці ў партызаны. Больш за год ваявалі ў складзе атрада імя Дзімітрава брыгады імя Панамарэнкі. Мікалай Сцяпанавіч быў у ліку тых, хто падрываў чыгунку. Пас

9 мая 1971 года. Ля гарадскога возера ўрачыста адкрываюць новы помнік: самалёт, усталяваны ў гонар лётчыкаў 33-га знішчальнага авіяпалка, якія 22 чэрвеня 1941 года прынялі на сябе першы ўдар гітлераўцаў. Дарэчы, возера таксама было яшчэ «новым», нядаўна выкапаным меліяратарамі. Дакладна кажучы, гэты самалёт з‘явіўся тут годам раней, але стаяў проста на знарок насыпаным пагорку. Мясцовыя хлапчукі маглі не толькі крануць крылы ваеннай машыны, але і заллезці ўнутр яе. І вось сіламі работнікаў Пружанскага завода радыёдэталяў зрабілі высокі пастамент. Вялікай калонай, са сцягамі і духавым аркестрам прыйшлі сюды пружанцы пасля мітынгу на гарадской плошчы. Ганаровае права адкрыць помнік атрымалі тагачасныя старшыня савета старэйшых камуністаў С.П.Пацяруха і старшыня савета ветэрана