Великая Победа

Вялікая Айчынная вайна скончылася 75 гадоў таму. Але да гэтага часу яна раз-пораз нагадвае пра сябе праз небяспечныя знаходкі ваенных гадоў у выглядзе боепрыпасаў, праз выяўленыя безыменныя пахаванні. Сёлета на тэрыторыі раёна было знойдзена тры такія месцы: два паблізу вёскі Блізная і адно — побач з пахаваннем расстраляных мірных жыхароў в.Труханавічы. Як расказвае спецыяліст аддзела ідэалагічнай работы, культуры і па справах моладзі райвыканкама Н.С.Пракаповіч, інфармацыя пра гэтыя невядомыя пахаванні паступіла ў райваенкамат ад мясцовых жыхароў і з сельскіх выканаўчых камітэтаў. — За летні перыяд салдатам 52-га асобнага спецыялізаванага пошукавага батальёна і пошукавай групе «Бацькаўшчына» ўдалося праверыць тры месцы каля Блізной і Труханавіч, у якіх былі знойдзены аста

Сярод мноства святочных мерапрыемстваў мінулых выхадных было і жалобнае. На працягу многіх гадоў у першую нядзелю жніўня ля помніка “Падаючыя крыжы” ў Белавежскай пушчы збіраюцца тыя, хто помніць. Помніць пра жудасныя падзеі, што адбыліся тут летам 1941-га года і забралі жыцці 130 мірных жыхароў. Атмасфера, што пануе тут, неверагодная. Здаецца, што векавыя пушчанскія сосны як бы хаваюць ад вачэй гэтае месца, і аплакваюць нявінна расстраляных людзей. Дарэчы, дагэтуль вядомыя імёны толькі 85 з забітых – беларусаў, палякаў і яўрэяў. Гэта жыхары навакольных населеных пунктаў – Гайнаўкі, Белавежы, Шарашэва, Роўбіцка, Борак і Малога Красніка. Таму і ўрачыста-жалобны мітынг збірае ў пушчы родзічаў загінулых і проста неабыякавых людзей. Праўда, гэты год усё ж унёс свае карэктывы: на жаль, не

Святочныя мерапрыемствы, прысвечаныя Дню Незалежнасці Рэспублікі Беларусь, у Пружанах 3 ліпеня 2020 г. 10.00 — Ускладанне вянкоў і кветак да брацкай магілы на гарадскіх могілках. 19.00-21.00 — Канцэртная праграма на сцэнічнай пляцоўцы каля гарадскога Палаца культуры. 21.00-22.00 — Танцавальная праграма каля гарадскога Палаца культуры. 21.55 — Акцыя «Спяём гімн разам».

У вёсцы Юхнавічы жыве Сяргей Васільевіч Давідзюк, удзельнік Вялікай Айчыннай вайны, якому ў студзені бягучага года споўнілася 96 гадоў. Нарадзіўся ён у 1924 годзе ў вёсцы Грынявічы і цяпер з’яўляецца старэйшым жыхаром сельсавета. У шматдзетнай сям’і было чатыры сыны і чатыры дочкі. Пры Польшчы было няпроста: з ранняга дзяцінства давялося працаваць на ўласнай гаспадарцы, каб мець хлеб на стале. Спачатку Сяргей навучаўся ў школе, дзе выкладанне вялося на польскай мове, а пасля 1939 года вывучаў рускую мову. Калі пачалася Вялікая Айчынная вайна, сям’і Давідзюкоў стала яшчэ цяжэй. Сяргей з бацькам былі адзінымі мужчынамі, якія адказвалі за яе дабрабыт. А калі ўжо набліжалася вызваленне ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў, Сяргей быў вывезены ў Германію на прымусовыя работы. — Давялося

Конкурсы, посвященные 75-летию Великой Победы и Дню Независимости Республики Беларусь, проводятся Брестским областным общественно-культурным центром. В них принимают участие солисты, чтецы, вокальные коллективы культурных учреждений области. Отдать голос за понравившегося исполнителя вы можете до 30 июня на сайте ГУК "Бресткий ООКЦ" http://okcbrest.by Поддержите наших участников конкурсов!

У кніжным фондзе Пружанскай цэнтральнай бібліятэкі імя М.Засіма нямала выданняў, змест якіх датычыцца падзей Вялікай Айчыннай вайны. У сувязі з 75-й гадавінай Вялікай Перамогі тут нават вырашылі выставіць іх у асобную экспазіцыю, якая складаецца з розных раздзелаў. А на днях яе дапоўнілі яшчэ некалькімі выданнямі: «Уся гісторыя Вялікай Айчыннай вайны. Поўная хроніка Перамогі» Андрэя Сульдзіна, «Курская бітва. Найвялікшая ў гісторыі танкавая бітва» Ніка Корніша і «Курская бітва. Усё пра бой, які вырашыў лёс Другой сусветнай» Аляксея Ісаева. У ветэрана Вялікай Айчыннай вайны Івана Міхайлавіча Алякумава даўняе цеснае сяброўства з мясцовай бібліятэкай: ён з’яўляецца частым госцем мерапрыемстваў ваенна-патрыятычнай тэматыкі, якія праводзяцца ва ўстанове. Акрамя таго, ён

Іван Калбышэўскі, сын ганчара з вуліцы Польнай – цяперашняй Фрунзе. Мясцовы хлопец, які не паспеў у сваім жыцці закахацца, ажаніцца, нарадзіць дзяцей, папрацаваць дзеля дабрабыту сям‘і і роднага горада. Яму ішоў шаснаццаты год, калі пачалася вайна, дзевятнаццаты – калі Пружаны вызвалілі ад фашысцкіх захопнікаў. Адразу адчыніў свае дзверы ваенкамат, пачаўся прызыў. На даваенным здымку — пружанскія хлопцы, будучыя прызыўнікі. Сядзіць крайні злева — Іван Калбышэўскі.Фота з архіва А.І.БАБРУК. У ліпені 1944-га разам з іншымі землякамі, сябрамі, суседзямі апрануў салдацкую гімнасцёрку і Іван. І паляцелі дадому трохкутнічкі – кароткія запіскі-паведамленні. Уласна кажучы, нічога асабліва цікавага ў радках, напісаных алоўкам, няма. Малады салдат паведамляў бацькам Мікалаю Якаўлевічу і

Свята са слязьмі на вачахГэтыя словы ніколі не былі пустой метафарай. Я памятаю з дзяцінства, як плакалі ўдзельнікі святочнага парада, гледзячы на яшчэ бравых ветэранаў. Тады іх было шмат. Вельмі шмат. Я памятаю з юнацтва, як плакалі ветэраны, абдымаючы адзін аднаго і разумеючы, што хтосьці з сяброў больш не пройдзе ў страі… Сёлета, напэўна, плакала сама гісторыя: 75-годдзе Вялікай Перамогі адбылося ў цішыні. Ветэранаў засталося вельмі мала, але і яны па пэўных прычынах не змаглі прыняць удзел у памятнай акцыі “Памятаем. Ганарымся”, якая прайшла адначасова каля ўсiх памятных месцаў раёна. На вайсковых могiлках каля брацкай магілы сабраліся прадстаўнікі ўлады, ваеннага камісарыята і грамадскіх арганізацый, супрацоўнікі аддзела ідэалагічнай работы, культуры і па справах мол