Профессия

У медыцыну ідуць па розных прычынах: хтосьці мяркуе стаць прадаўжальнікам сямейнай дынастыі, хтосьці, нагледзеўшыся на пакуты хваравітых родзічаў, хоча іх вылечыць… Паводле слоў участковага тэрапеўта Пружанскай ЦРБ Кацярыны Несцярук, яе ў медыцыну прывяло жаданне дапамагаць людзям. — Урач — прафесія рознабаковая, патрабуе пастаяннага самаўдасканалення. І мне, шчыра кажучы, гэта вельмі падабаецца: лічыце, вучуся кожны дзень, — гаворыць Кацярына Сяргееўна. Медыцынская адукацыя ў яе, вядома, ёсць: яна набыла яе ў Гродзенскім дзяржаўным медыцынскім універсітэце. Практычныя веды назапашвала ў абласных медустановах Брэста і Гродна. Праходзіць інтэрнатуру, а затым і працаваць прыехала ў Пружаны ўслед за мужам, які крыху раней атрымаў сюды размеркаванне і сёння з’яўляецца загадчыкам Наваза

Тамара Валкавыцкая прызнаецца: стаць медыкам яна марыла з дзяцінства. — Я наіўна меркавала, што ўсіх вылечу. Нават ад самых страшных хвароб, — з усмешкай сёння ўспамінае пра свой юнацкі максімалізм загадчыца Слабадскога ФАПа. І пакуль настаўніца беларускай мовы ўсё яшчэ спадзявалася пераканаць сваю вучаніцу ў тым, што яна — прыроджаны педагог, тая ўжо здала дакументы ў прыёмную камісію Брэсцкага медвучылішча. Праз некалькі гадоў з дыпломам спецыяліста па лячэбнай справе Т.М.Валкавыцкая вярнулася на родную Пружаншчыну, дзе і сёння займаецца адной з самых гуманных спраў на зямлі. А першым працоўным месцам для Тамары Мікалаеўны стаў Шаняўскі ФАП: менавіта сюды яна прыйшла падмяняць калегу на перыяд водпуску па доглядзе дзяцей, а праз год і сама адправілася ў такі ж «адпачынак». У

Чым жыве медыцына, заўсёды цікава нават тым, хто з урачамі сутыкаецца раз у пяцігодку. Але сустрэча з галоўным урачом Пружанскай ЦРБ В.М.Дараневічам была невыпадковай: напярэдадні прафесійнага свята кіраўнік расказаў, чым жыла раённая сістэма аховы здароўя апошні год, ці ўдалося палепшыць якасць і даступнасць меддапамогі, як вырашаюцца шматгадовыя праблемы з-за недахопу кадраў. — Віктар Міхайлавіч, раскажыце, над вырашэннем якіх задач калектыў бальніцы працаваў на працягу апошняга года? — На першым месцы заўсёды павінны быць самыя злабадзённыя праблемы. І, мінаючы чарговы этап работы медыцыны, я адштурхоўваюся ад вынікаў: наколькі павысілася якасць медабслугоўвання, ці палепшылася здароўе насельніцтва? Паспяховаму вырашэнню пастаўленых перад медыцынскай галіной задач спрыяе тэхнічн

Спецыяліст па сацыяльнай рабоце Пружанскага тэрытарыяльнага цэнтра сацыяльнага абслугоўвання насельніцтва Святлана Прэдка вось ужо шмат гадоў удала спалучае асноўную дзейнасць с прафсаюзнай: з 2008 года калектыў абірае яе старшынёй прафпярвічкі. У лютым, калі тут праходзіў чарговы справаздачна-выбарчы сход, Святлане Анатольеўне ў чарговы раз аказалі давер прадстаўляць, а калі неабходна, і адстойваць інтарэсы калектыву перад наймальнікам. Сёння ў штаце ўстановы 73 чалавекі, пераважная большасць якіх з’яўляюцца членамі прафсаюзнай арганізацыі. Адметна, што многія ветэраны працы, калі ідуць на заслужаны адпачынак, не разрываюць сувязь з прафсаюзам. І не дзіўна. Асобную ўвагу прафкам надае арганізацыі вольнага часу: сумесна з адміністрацыяй ладзіць культурна-масавыя мерапрыемствы да 8

"Калі ёсць перад табой прыклад афіцэраў — бацькі і дзедаў, то з дзяцінства становіцца зразумела: самая лепшая прафесія — Радзіму абараняць”, — выразна пазначае сваё жыццёвае крэда начальнік радыёлакацыйнай сістэмы пасадкі самалётаў 210-га авіяцыйнага палігона, што за Ружанамі, старшы лейтэнант Арцём Станіслававіч Палянскі. Малады чалавек — прадстаўнік трывалай афіцэрскай дынастыі, члены якой служылі і служаць Айчыне, якой прысягалі, на працягу ўжо многіх гадоў. Заснавальнікам дынастыі лічыцца прадзядуля майго суразмоўцы — адстаўны падпалкоўнік авіяцыі Фёдар Палянскі. — Гэта наш галоўны сямейны герой, пра якога мне нястомна распавядаў бацька. Прадзед Фёдар прайшоў усю Вялікую Айчынную вайну і кожны год на 9 Мая, апранаючы свой непад’ёмны ад узнагарод парадны мундзір, ён са слязьмі н

Першыя сялянскія (фермерскія) гаспадаркі на Пружаншчыне з’явіліся ў пачатку 90-х гадоў мінулага стагоддзя. Цяпер у раёне налічваецца 32 такія гаспадаркі, якія атрымалі зямельныя ўчасткі. Фермерская гаспадарка «Ягады Пятровіча» адносна «маладая»: была ўтворана толькі восенню 2015 года, хаця яе кіраўнік Мікалай Пятровіч Дэйка — жыхар Шчарчова — доўгі час марыў заняцца ўласнай справай. Нарадзіўся Мікалай Пятровіч у вёсцы Масявічы, але бацькі пераехалі на пастаяннае месца жыхарства ў Заполле, тут прайшлі дзіцячыя і юнацкія гады будучага фермера. — Пасля заканчэння Поланскай школы набыў у Слоніме прафесію механіка, — успамінае Мікалай Пятровіч. А неўзабаве юнака прызвалі ў войска. Службу праходзіў у групе савецкіх войскаў у Германіі. Вайсковая служба падабалася і нават падумваў

Напярэдадні Дня абароны дзяцей супрацоўнікі Пружанскага раённага аддзела Дэпартамента аховы арганізавалі для выхаванцаў сацыяльна-педагагічнага цэнтра, што ў пасёлку  Сонечны, пазнавальна-забаўляльнае мерапрыемства. У гэты дзень хлопчыкі і дзяўчынкі ледзь дачакаліся прызначанага для сустрэчы часу, каб  хутчэй выбегчы насустрач чаканым  гасцям  — кінолагам Алішэру Хаджаеву, Віталію Хатулёву і... іх чатырохлапым напарнікам Лэры і Барону. Міліцыянеры прадэманстравалі юным гледачам курс агульнай дрэсіроўкі сабак з дапамогай не толькі галасавых каманд, але і жэстаў. Дружна апладыраваць Лэры і Барону дзеці пачалі пасля таго, як тыя на «выдатна» адпрацавалі трэніроўку пры затрыманні ўмоўнага злачынцы. Ацаніць здольнасці сабак змаглі і падчас назірання за заплывам касматы

Стабильно развивающаяся (20 лет на рынке Беларуси) частная компания по производству электротехнической продукции приглашает на работу НАЛАДЧИКА ТЕХНОЛОГИЧЕСКОГО ОБОРУДОВАНИЯ. З/п 1000 руб. (изготовление металорукава). Адрес: г. Пружаны, ул. Красноармейская, 81 Обращаться: Александр Васильевич (начальник производства) +375 (29) 752-50-15 +375 (29) 128-39-58 hr@mer.by

“Партнёрства ў імя будучага: журналістыка і сацыяльная абарона грамадства” – пад такой назвай у Брэсце прайшоў ХІV Беларускі міжнародны медыяфорум. Удзел у яго рабоце прынялі прадстаўнікі 25 краін свету. Прывітальныя словы Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь А.Р.Лукашэнкі агучыў намеснік кіраўніка адміністрацыі Прэзідэнта РБ У.Р. Жэўняк. На канструктыўны дыялог адразу ў пачатку свайго выступлення настроіў удзельнікаў медыяфоруму міністр інфармацыі Рэспублікі Беларусь А.М. Карлюкевіч. Яго думку аб тым, што зрабіць, каб журналістам верыў чытач, глядач і слухач, падхапілі многія выступоўцы, якія разглядалі актуальныя пытанні сучасных СМІ. Сярод абмеркаваных пытанняў — неабходнасць рэгулявання ў сацыяльных сетках. Тое, што сацыяльныя сеткі ўплываюць на фарміраванне грамадскай думкі

На прафесійным конкурсе “Малады настаўнік Берасцейшчыны” наш раён прадстаўляў настаўнік матэматыкі і інфарматыкі СШ №5 Дзмітрый Арабчык. Дарэчы, адзіны матэматык сярод 21 удзельніка конкурсу.Калі ў некалькіх словах спыніцца на самім конкурсе, то варта сказаць, што сёлета ў ім прынялі ўдзел ажно 10 настаўнікаў англійскай мовы (з-за гэтага давялося выбіраць асобнага пераможцу сярод іх). Удзельнікі, акрамя перамогі ў сваіх раёнах яшчэ праходзілі тэсціраванне, праводзілі ўрок у незнаёмым класе і выступалі з маналогам “Мае настаўніцкія дасягненні”. У выніку Дзмітрый Станіслававіч атрымаў дыплом у намінацыі “Лепшы мультымедыйны ўрок”. І гэта вельмі адметна, бо, па яго прызнанні, было самым складаным заданнем. Памяркуйце самі: у філолагаў намнога больш магчымасцей зрабіць урок цікавым і пры гэты

Што патрэбна для сапраўднага сямейнага шчасця? На гэты конт у кожнай сям’і, вядома, крытэрыі розныя. Ірына і Андрэй Гарусы не задумваюцца над пытаннем — для іх гэта відавочныя рэчы: мір ды згода, узаемаразуменне і павага, цеплыня адносін і падтрымка адзін аднаго, ну, і, як бы гэта банальна ні гучала, дах над галавой. Зыходзячы з гэтага пункту гледжання, яны лічаць сябе абсалютна шчаслівымі. Дзве палавінкіА пачынала пара будаваць сваё сямейнае шчасце больш за дзесяць гадоў таму. Андрэй нарадзіўся і вырас у Ружанах. Іра — у вёсцы Манчыкі, што ў пары кіламетраў ад гарадскога пасёлка. Пазнаёміліся будучыя муж і жонка на дыскатэцы. — Наогул, пасля танцаў ён паімкнуўся правесці дамоў маю сяброўку… — Але ж яшчэ тады заўважыў цябе, — прызнаецца галава сям’і. — Адразу падумаў: вось мая друг

Традыцыяй можна назваць імкненне моладзі шукаць сваё прызванне не там, дзе нарадзіўся, а далёка ад родных мясцін. Адны плануюць знайсці добрую работу, іншыя спадзяюцца на хутчэйшае вырашэнне жыллёвых пытанняў, трэція мараць пажыць у вялікім горадзе… Нельга сказаць, што падобныя жаданні дарэмныя, аб чым сведчыць прыклад многіх выбітных пружанцаў, прозвішчы якіх сталі вядомыя нават за межамі Беларусі. Аднак… Юнак з Барысава Яўген Баранаў пазнаёміўся з карэннай мінчанкай Вольгай Веснячок падчас вучобы ва ўніверсітэце. Пасля заканчэння вучобы яны стварылі сям‘ю і таксама будавалі планы па асваенні сталічнай прасторы. Спачатку жаданні паспяхова рэалізоўваліся: быў і дах над галавой, і высокааплачваемая работа. Але… нечага не хапала для душэўнай раўнавагі. Будзённасць жыцця не задавол