Профессия

28 мая, калі адзначаўся 100-гадовы юбілей пагранічнай службы Рэспублікі Беларусь, у Мінску на плошчы Перамогі стартавала рэспубліканская эстафета «100 гадоў на варце межаў Айчыны». Яна прайшла ўздоўж межаў нашай краіны. Удзельнікі гэтага сімвалічнага мерапрыемства вырашылі пабываць ва ўсіх прыгранічных беларускіх гарадках, абавязкова наведаць помнікі воінскай славы часоў Вялікай Айчыннай вайны і правесці на кожным прыпынку ўрачыстыя мерапрыемствы.  19 чэрвеня эстафету, якая праехала больш за чатыры з паловай тысячы кіламетраў, сустрэлі і Пружаны. З гэтай нагоды каля помніка «Спаленым вёскам» прайшоў урачысты мітынг, у якім прынялі ўдзел прадстаўнікі дзяржорганаў, маладзёжных аб’яднанняў, работнікі арганізацый і прадпрыемстваў горада, а таксама гараджане. Адкрыў мерапрыемства намеснік с

“Praemonitus, praemunitus: папярэджаны — значыць, узброены!” — як і належыць урачу, па-лацінску жартуе загадчыца Шарашоўскай гарадской бальніцы Ларыса Уладзіміраўна Малышкевіч і з задавальненнем знаёміць журналістаў са сваім “авангардам” — трыма фельчарамі-лабарантамі, якія з’яўляюцца незаменнымі памочнікамі ўрачоў у справе своечасовай дыягностыкі захворванняў. – Пачнём з Ніны Аляксееўны Місюлі, — расказвае загадчыца. — Яна працуе ў нас вельмі даўно: без малога 50 гадоў. У нашым калектыве яе вельмі паважаюць. Адказная, тактычная, заўсёды з усмешкай, нягледзячы на велізарную нагрузку, асабліва падчас эпідэмій і прафаглядаў. За дзень яна абслугоўвае дзясяткі чалавек. Ёй самой і хварэць няма калі! За ўсё смела бярэцца. Як толькі з’яўляецца магчымасць правесці новыя аналізы, яна абавязков

Таццяна Леанідаўна Ліневіч — настаўніца пачатковых класаў Шарашоўскай СШ, першакласны спецыяліст, чалавек-ідэя і проста неардынарная творчая асоба. Літаральна з першых заняткаў яна вучыць дзяцей не толькі вырашаць матэматычныя задачкі, пісаць прыгожым почыркам і чытаць немудрагелістыя сказы. Пад яе чулым кіраўніцтвам маленькія дзеці вучацца тварыць прыгажосць з дапамогай акрылу, гіпсу, мелу, фаамірану і іншых “заморскіх” матэрыялаў.  – Дзякуючы Таццяне Леанідаўне, якая працуе ў школе 12 гадоў, у нашых дзяцей ніколі не ўзнікае пытання: дзе ўзяць падарункі на 8-е Сакавіка, Новы год, юбілеі і іншыя школьныя святы. Яна вядзе ў школе гурткі творчасці, арганізоўвае для ўсіх майстар-класы і вучыць нас усяму, чаму навучылася сама, — з задавальненнем расказвае пра настаўніцу з залатымі рукамі дырэ

У нядзелю сваё прафесійнае свята адзначалі медыкі. Урачыстае мерапрыемства з гэтай нагоды напярэдадні прайшло ў Палацы культуры.  Як адзначыў намеснік старшыні райвыканкама Руслан Супрыновіч, пераацаніць працу людзей, якія прысвяцілі сябе медыцыне, складана. Словы ўдзячнасці, бадай, за самую гуманную справу ён адрасаваў усім, хто стаіць на варце здароўя людзей, — ад урачоў да малодшага медперсаналу. «У медыцыне няма людзей з халодным сэрцам. Няхай яно заўсёды застаецца гарачым, каб клапаціцца як пра блізкіх людзей, так і пра нас, пацыентаў», — пажадаў людзям у белых халатах Руслан Васільевіч. Дзяржаве важна, як працуе медыцынская галіна: дабрабыт краіны знаходзіцца ў прамой залежнасці ад якасці работы людзей у белых халатах, падкрэсліў ён. Шмат цёплых слоў адрасаваў калегам і галоўны

Апошнім часам шмат размоў ідзе пра замацаванне спецыялістаў аграрнай галіны на вёсцы. Нават называюцца ўмовы, якія неабходна стварыць для гэтага. На жаль, не ва ўсіх сельгаспрадпрыемствах гэта атрымліваецца. У нашым раёне прыкладам можа служыць ААТ «Жураўлінае», дзе большасць спецыялістаў пасля абавязковай адпрацоўкі застаецца ў гаспадарцы.  Галоўны заатэхнік Сяргей Давыдзік нарадзіўся ў 1984 годзе ў Ваўкавыску. Трэба адзначыць, заняткі бацькоў не былі звязаны з сельскай гаспадаркай: маці працавала поварам у дзіцячым садку, а бацька — мулярам у адной з будаўнічых арганізацый горада. У сям’і Давыдзікаў выхоўвалася яшчэ і старэйшая сястра Сяргея, якая звязала свой жыццёвы шлях з медыцынай. А чаму ж Сяргей, гарадскі жыхар, аддаў перавагу вёсцы? Аказваецца, усё даволі проста... — Усё маё д

Загадчыца Шаняўскога ФАПа Яўгенія Рыбачок апынулася ў медыцыне выпадкова. — Магчыма, у нашай сям’і магла б скласціся вялікая дынастыя настаўнікаў, калі б не я, — усміхаецца Яўгенія Рыгораўна. — У школе працавалі мама, старэйшая сястра, цётка. Працягнуць іх справу павінна была і я, але не прайшла па конкурсе ў педінстытут і аднесла дакументы ў медвучылішча. У той час паступіць у медыцынскае было значна прасцей, чым у педагагічную ўстанову... Пазней мамачка вельмі ганарылася, што я — медык. Як паказаў час, Я.Р.Рыбачок тады зрабіла правільны выбар і апынулася ў патрэбнай стыхіі. Сёння ў зоне абслугоўвання Шаняўскога ФАПа чатыры вёскі, у якіх пражывае больш за 750 чалавек. Для іх Яўгенія Рыгораўна стала нечым большым, чым проста вясковы фельчар: заўсёды — дзень гэта ці ноч — дапаможа. — ФА

На думку самога Андрэя Пачынчыка, спецыяльнасць траўматолага-артапеда — адна з самых мужчынскіх у медыцыне. Як сцвярджае загадчык траўматалагічнага аддзялення Пружанскай ЦРБ, тут ёсць магчымасць не проста лячыць, але і праз кароткі тэрмін ужо бачыць вынікі сваёй работы. Андрэй Іванавіч прызнаецца, што іншага прафесійнага шляху для сябе і не ўяўляў: перад вачыма заўсёды быў прыклад бацькоў — вядомых у Пружанах урачоў. Ні начныя выклікі, ні экстранныя аперацыі, ні частыя дзяжурствы — ніякія цяжкасці не пужалі яго, калі яшчэ ў дзяцінстве вымушаны быў праводзіць час у рабочых кабінетах бацькоў. Сёння Андрэй Пачынчык — ужо сам кваліфікаваны спецыяліст, не менш вядомы і запатрабаваны, чым яго бацькі. Набраўшыся вопыту ў Брэсце і Мінску, у 2009 годзе ён вярнуўся на малую радзіму, дзе ўзначаліў т

Іна Андрусевіч яшчэ ў дзяцінстве вырашыла стаць медыкам. Увасобіўшы мару ў жыццё, старшая медсястра інфекцыйнага аддзялення Пружанскай ЦРБ ніколькі не пашкадавала аб зробленым выбары. — Калі вучылася, вядома, марыла працаваць у інстытуце медыцынскай дапамогі ў Данецку, адкуль я родам, — прызнаецца Іна Паўлаўна. — Але жыццё ўнесла свае карэктывы: выйшла замуж за вайскоўца і апынулася ў Беларусі. Мінула 35 гадоў, як медсястра прыйшла ў Пружанскую ЦРБ. Спачатку працавала ў рэанімацыйным аддзяленні, цяпер — у інфекцыйным, дзе вось ужо дзесяць гадоў узначальвае калектыў медсясцёр. Пра сваю работу і спецыфіку аддзялення, здаецца, яна можа расказваць бясконца. — У свой час, калі толькі перайшла сюды на работу, у Афганістане ішлі баі. Аднымі з самых частых пацыентаў тады з’яўляліся ваеннаслужач

Многіх пружанцаў у спякотныя летнія дні выратоўвае ад смагі квас. Як расказвае дырэктар камбіната кааператыўнай прамысловасці П.М.Феранец, за мінулагодні цёплы сезон было рэалізавана каля 30 тон пеннага напою. Гэта азначае, што кожны жыхар раёна выпіў больш чым паўлітра «жывога» прадукту. Чаму «жывога»? Менавіта так і называюць квас, які выпускае цэх безалкагольных напояў: у ім няма кансервантаў, падсалоджвальнікаў, араматызатараў ці вуглякіслага газу для падаўжэння тэрміну захоўвання — толькі натуральныя інгрэдыенты. Дзякуючы гэтаму, у 2014 годзе пружанскі квас быў прызнаны лепшым у рэспубліцы і адзначаны ў спецыяльным буклеце «Лепшыя тавары Рэспублікі Беларусь у 2014 годзе». Дарэчы, нядаўна пружанскія вытворцы квасу разам з калегамі з суседніх раёнаў прынялі ўдзел у своеасаблівым экспе