Профессия

Уражанні ад лесу не могуць замяніць ні цуды мегаполісаў, ні камфорт паўднёвых курортаў. Менавіта так лічыць ляснік Ліноўскага лясніцтва А.Р.Грыцэвіч. Андрэй Рыгоравіч Грыцэвіч. Два дзесяцігоддзі ён ахоўвае навакольныя лясы, назірае за іх ростам і за тым, якую яны прыносяць карысць людзям. За гэты час ён вырасціў не адзін гай, і такая работа заслугоўвае павагі. Такую ж любоў да лесу Андрэй Рыгоравіч прывівае тром сынам, якіх у будучым таксама хацеў бы бачыць сярод сваіх калег. Алег Сідарэнка. Фота Кацярыны Масік

Егер Міхалінскага лясніцтва Юрый Міхайлавіч Траццяк ніколі не планаваў змяніць месца работы. Юрый Міхайлавіч Траццяк. Трыццаць гадоў ён працуе ў лясной гаспадарцы, адказвае за ахову лесу і арганізацыю палявання. І сумленна ставіцца да сваіх абавязкаў. Як адзначае вядучы інжынер па паляўнічай гаспадарцы Сяргей Аляксандравіч Літвіновіч, дзякуючы вопыту і камунікабельнасці Юрыя Міхайлавіча, сярод замежных турыстаў ужо нямала тых, хто прыязджае толькі на Пружаншчыну. Алег Сідарэнка. Фота Кацярыны Масік

Сярод іншых лясгасаў Брэстчыны Пружанскі даўно зарабіў славу ўстановы, дзе працуюць сапраўдныя прафесіяналы. Ліквідацыя наступстваў стыхійных катастроф, тушэнне пажараў, работы па лесааднаўленні… Усюды, дзе працуюць пружанцы, адзначаюцца добрыя вынікі і значны плён. Падтрыманне такой рэпутацыі магчыма, дзякуючы пастаяннаму павышэнню кваліфікацыі работнікаў і абнаўленню машынна-трактарнага парка. Як расказвае галоўны механік А.Г.Крац, сёлета была поўнасцю абноўлена тэхніка лясніцтваў, для папаўнення парка лесанарыхтоўчай тэхнікі набыты комплекс «Форвадар», а да канца бягучага года купяць яшчэ і «Харвестар». Для супрацьпажарнай бяспекі атрымалі тры прычапныя цыстэрны і новы пажарны аўтамабіль. Працуе машыніст тралёвачнай машыны Аляксандр Уладзіміравіч Кучма Замяняецца і аўтапарк, я

Для абароны маладых пасадак ад дзікіх жывёл у Пружанскім лясгасе выкарыстоўваецца тэхналогія агароджвання. Толькі ў бягучым годзе, як расказвае галоўны ляснічы Дзмітрый Мечыслававіч Козел, на гэта выдаткавана амаль паўтара мільёна рублёў, абаронена каля 500 гектараў будучых лясоў на тэрыторыях Бярозаўскага, Міхалінскага і Лыскаўскага лясніцтваў. І гэта дае станоўчыя вынікі: зніжаюцца выдаткі на аднаўленне ўчасткаў, якія раней проста вытоптваліся дзікімі жывёламі. Свой уклад у ахову прыроднага багацця на працягу амаль 20 гадоў уносіць і майстар лесу Пружанскага лясніцтва Міхаіл Аляксандравіч Нядзведскі. Алег Сідарэнка. Фота Кацярыны Масік

У жніўні бягучага года пачала ўкараняцца адзіная дзяржаўная аўтаматызаваная інфармацыйная сістэма (АДАІС), якая, згодна з Указам Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь, будзе кантраляваць дзейнасць па ўліку драўніны. Дзякуючы электронным тэхналогіям, празрыстым стаў шлях не толькі кубаметраў сыравіны, а нават асобнага бервяна. Пружанскі лясгас дакладна падрыхтаваўся да асваення такіх магчымасцей як тэхнічна, так і шляхам падрыхтоўкі адпаведных спецыялістаў. Адным са звёнаў уліку кіруе майстар на лесасеках Раман Сяргеевіч Волкаў. Алег Сідарэнка. Фота Кацярыны Масік

Лясная гаспадарка аб‘ядноўвае апантаных людзей не толькі на працы, але і ў асабістым жыцці. У Пружанскім лясгасе працуе нямала сямейных пар: шлюбы паміж членамі калектыву тут не рэдкасць. Вольга Аляксандраўна Ясюкевіч і Сяргей Мікалаевіч Ляўчук. Рыхтуецца да вяселля і гэтая прыгожая пара. Вольга Ясюкевіч родам з Бярозаўскага раёна, Сяргей Ляўчук — ляснічы Міхалінскага лясніцтва. Маладыя людзі пазнаёміліся падчас экскурсіі для работнікаў лясной гаспадаркі. Сумеснае жыццё вырашылі наладжваць менавіта на Пружаншчыне, таму Вольга перавялася ўжо на пасаду майстра ў Міхалінскае лясніцтва. Алег Сідарэнка. Фота Кацярыны Масік

За кароткі тэрмін дзейнасці пелетнага завода эканамічна выгаднае паліва набыло высокую папулярнасць на знешніх рынках. Як расказвае галоўны інжынер Віктар Віктаравіч Карніенка, зараз попыт перавышае прапанову: разам з літоўскімі пакупнікамі інтарэс стала праяўляць і некалькі польскіх кампаній. У выніку прадукцыя завода не назапашваецца на складах, яна нават закантрактавана ўжо да канца бягучага года. Атрыманы вопыт дае падставу да наступных перспектыў, напрыклад, стварэння прадпрыемства поўнага цыклу перапрацоўкі драўніны. Першыя крокі ўжо зроблены: адкрыты ўчастак па ацыліндроўцы драўніны, мяркуецца зрабіць сушку. На здымках: 1. на вытворчай пляцоўцы працуе станочнік Сяргей Іванавіч Хомік; 2 і 4. пелетная вытворчасць у Слабудцы; 3. аператар Аляксей Віктаравіч Шпарла на сваім пр

ДЛГУ «Пружанскі лясгас» Уладзімір Уладзіміравіч Жалнерчык узначаліў у 2016 годзе. За гэты час лясная гаспадарка раёна істотна мадэрнізавалася: удасканальвалася ахова лесу, пашырыўся асартымент і якасць выпускаемых лесаматэрыялаў. Лясгас актыўна нарошчваў экспартную складаемую сваёй дзейнасці, развіваў турызм, нават пачаў заяўляць пра сябе, як пра вытворчую арганізацыю. Усе гэтыя дасягненні сталі магчымыя, у тым ліку і дзякуючы дзелавітасці кіраўніка прадпрыемства, якога толькі зрэдку можна застаць у сваім кабінеце. Вось і напярэдадні прафесійнага свята мы знайшлі дырэктара лесагаспадарчай установы менавіта ў лесе — падчас інспекцыі структурных падраздзяленняў. І сярод соснаў і бяроз пагаварылі пра дасягненні арганізацыі і яе калектыву, новыя планы і перспектывы. — Уладзімір Уладзім

15 верасня ў Нацыянальнай бібліятэцы Беларусі сабраліся бібліятэкары з усіх куткоў краіны, каб адзначыць сваё прафесійнае свята, адпачыць душой сярод калег і аднадумцаў, атрымаць заслужаную ўвагу. У рамках мерапрыемства адбылася ўрачыстая цырымонія ўзнагароджання пераможцаў ХХІХ Рэспубліканскага конкурсу «Бібліятэка — асяродак нацыянальнай культуры». Сярод пераможцаў — Ліноўская сельская бібліятэка (загадчыца А.М. Антончык), якая заняла трэцяе месца ў намінацыі «За пошукавую і даследчую дзейнасць». Віншуем! Фота з сайта http://kultura.pruzhany.by/.

Аксана Журык заўсёды вельмі любіла чытаць. У школьныя гады перачытала ўсе кніжкі ў вясковай бібліятэцы ў Варанілавічах, з якіх яна родам. Калі надышоў час выбіраць прафесію, Аксана ўжо ведала, што хоча быць бібліятэкарам – каб быць бліжэй да так любімых ёю кніг. Паступіла вучыцца ў Беларускі дзяржаўны ўніверсітэт культуры і мастацтваў, на факультэт інфармацыйна-дакументных камунікацый. А пасля яго заканчэння прыйшла на працу ў Пружанскую цэнтральную бібліятэку імя Міколы Засіма. З задавальненнем працуе тут ужо 12 гадоў. — Аксана Сяргееўна, ці складана было вучыцца на бібліятэкара?— Ведаеце, гэтая прафесія не такая простая, як можа падацца. У нас былі вельмі строгія выкладчыкі. Дастаткова цяжка аказалася засвойваць шмат спецыяльнай інфармацыі. Да таго ж, вельмі вялікі аб‘ём літар

15 верасня традыцыйна адзначаецца Дзень бібліятэк. Іх у нашым рэгіёне – 26. Усе яны падпарадкоўваюцца Пружанскай цэнтральнай раённай бібліятэцы імя Міколы Засіма. Дарэчы, заснавана яна ў далёкім 1940 годзе. Актыўная чытачка Марына Віктараўна Бабіч лічыць Дзень бібліятэк і сваім святам. Гледзячы на кніжныя стэлажы, міжволі ўзгадваеш словы выдатнага рускага літаратурнага крытыка і публіцыста В. Р. Бялінскага, які сказаў: “Самая вялікая скарбніца – добрая бібліятэка”. Кніжны фонд цэнтральнай раённай бібліятэкі ў Пружанах вельмі нядрэнны, да паслуг наведвальнікаў прадстаўлена больш за 73 тысячы экзэмпляраў кніг. І фонд пастаянна папаўняецца. Таксама бібліятэка атрымлівае 81 найменне беларускіх і расійскіх перыядычных выданняў, што дазваляе задаволіць запыты чытачоў на любы густ.

Яны годна прайшлі шлях прафесійнага станаўлення. А яшчэ ніколі ў жыцці не пашкадавалі, што выбралі менавіта такую жыццёвую дарогу. Сёння пра следчых Святлану Мікус і Алега Міклашэвіча ведаюць далёка за межамі раёна. На іх раўняецца маладое пакаленне, шчодра дзеляцца вопытам і яны самі. Алег Аляксандравіч і Святлана Ігнатаўна прыйшлі ў праваахоўныя органы больш за 15 гадоў таму. Следчы па асабліва важных справах падпалкоўнік юстыцыі Алег Міклашэвіч пачынаў службу з пасады ўчастковага міліцыянера. Але ўжо праз паўгода яго перавялі ў следчае аддзяленне РАУС. У ім жа з 2004 года працавала дазнавальнікам Святлана Ігнатаўна. Усё змянілася ў 2012-м, калі ў раёне стварылі райаддзел СК. У гэтым жа годзе абодва супрацоўнікі былі назначаны на пасады старшых следчых. І Святлана Мікус, і

Як бы звыкла ні гучала, іх работа, сапраўды, і складаная, і небяспечная. А яшчэ вельмі адказная, карпатлівая, часта шматгадзінная і нават шматмесячная. Але менавіта дзякуючы ім, становяцца вядомымі імёны злачынцаў, яны «раскопваюць» невядомыя дагэтуль факты, раскрываюць нават самыя заблытаныя справы. Усё гэта пра следчых. Роўна дзесяць гадоў таму быў створаны Следчы камітэт. У нядзелю яго работнікі будуць святкаваць першы сур’ёзны юбілей. Пра тое, што сёння ўяўляе сабой раённы аддзел Следчага камітэта, – у размове з яго начальнікам М.В.Басаком. — Гісторыя СК Рэспублікі Беларусь пачалася 12 верасня 2011 года. У гэты дзень Прэзідэнтам быў падпісаны Указ аб стварэнні такога праваахоўнага органа. Менавіта таму 12 верасня следчыя адзначаюць прафесійнае свята, — расказвае Максім Васільев