Автор: Admin1

Апошнія некалькі гадоў у Пружанах была праведзена маштабная замена ліфтавага абсталявання ў шматпавярхоўках. Адным з першых абнаўленне закранула дзевяціпавярховы дом па вул.Юбілейнай, і, трэба сказаць, жыхары спачатку не маглі нарадавацца гэтаму ліфту. Вось толькі пачуццё радасці было нядоўгім. Як расказвае М.М.Казлоўскі, які жыве ў гэтым доме ў другім пад’ездзе, абсталяванне стала адключацца ўсё часцей… — Асабіста я толькі з пачатку бягучага года двойчы быў заблакаваны зламаным ліфтам,— скардзіцца Мікалай Міхайлавіч. Дзеля справядлівасці варта зазначыць, што старое абсталяванне па прычыне зношанасці таксама часта выходзіла са строю. Вось толькі падобныя няспраўнасці праходзілі неяк незаўважна. Цяпер жа наспела праблема іншага характару. — Калі «завіс» у першы раз, то адразу звярну

З пачатку бягучага года ў раёне зарэгістравана тры выпадкі атрымання апёкаў, у выніку чаго пацярпелыя звярталіся па медыцынскую дапамогу, двое памерлі ад траўм. Ва ўсіх гэтых трагедыях вінаваты абыякавасць і звычайная неасцярожнасць людзей. У сакавіку жыхар аг.Роўбіцк вырашыў запаліць печку і для гэтага выкарыстаў бензін. У выніку мужчына атрымаў апёкі рук ІІІ ступені і твару І-ІІ ступені. Пацярпеламу была аказана медыцынская дапамога. На пачатку красавіка трагедыя здарылася і ў аг.Лінова: мясцовы жыхар на прысядзібным участку праводзіў работы з выкарыстаннем шліфавальнай машынкі, іскры ад якой і запалілі на ім адзенне. Мужчына атрымаў моцныя апёкі ніжняй часткі тулава, ад якіх праз некалькі тыдняў памёр у бальніцы. Напрыканцы мая ў раённую бальніцу трапіў яшчэ адзін пацярпелы.

Апошнім часам жыхары Велікасельскага сельсавета ўсё часцей сталі трымаць у сваіх асабістых падсобных гаспадарках трусоў. Найбольш развіта трусагадоўля ў Бакунах, Вялікім Сяле і Стараволі... Жыхар вёскі Бакуны Міхаіл Рыгоравіч Сімановіч гэтай справай займаецца з дзіцячых гадоў. — Развядзеннем трусоў займаюся са школы, калі яшчэ жыў на сваёй малой радзіме ў вёсцы Альшаны Столінскага раёна, — гаворыць гаспадар. Цяпер на падворку Міхаіла Рыгоравіча і Ірыны Уладзіміраўны Сімановічаў налічваецца больш за паўсотні пушыстых звяркоў. — Разводзім пароды трусоў белы велікан і белы панон, — кажуць муж і жонка. — Трусы вельмі хутка размнажаюцца, да таго ж альбіносы дастаткова эканомныя ва ўтрыманні. Ім уласцівы больш спакойны тэмперамент у параўнанні з іншымі пародамі, і яны не трацяць свае

На ўскрайку вёскі Ліхасельцы ў звычайным сялянскім доме жыве сямейная пара: Васіль Рыгоравіч і Марыя Антонаўна Шчурко (на здымку). У верасні бягучага года яны адзначаць брыльянтавае вяселле — 60 гадоў сумеснага жыцця. — Вянчаліся 21 верасня 1960 года ў Мураўскай царкве ў дзень Нараджэння Прасвятой Багародзіцы — гаворыць Марыя Антонаўна. — Мне было дзевятнаццаць, а мужу дваццаць гадоў. Лёс не песціў гэтую сямейную пару. У сям’і Васіля Рыгоравіча, якая жыла ў вёсцы Радзецк, было дзесяць дзяцей. У 1941 годзе былі вывезены ў Беласток. — Калі прыйшло вызваленне, бацька пехатой дабраўся з Беластока дахаты, узяў каня і перавёз сям’ю на радзіму, — успамінае Васіль Рыгоравіч. Марыя і Васіль ведалі адзін аднаго з дзяцінства. Разам вучыліся ў Бакунскай школе. А потым неяк непрыкметна прыйшло

Ёсць ціхія аматары здаровага ладу жыцця, ёсць актыўныя яго папулярызатары, а ёсць тыя, хто проста любіць глядзець, як фантастычныя спартыўныя кульбіты віртуозна выконваюць сапраўдныя майстры. Паколькі адношуся да такіх гледачоў сама, спачатку нават даводзілася перажываць, як на варкаўтнай пляцоўцы неяк хаатычна і без імпэту займаліся маладыя людзі. На шчасце, апошнім часам тут пачаўся арганізаваны рух варкаутараў. І «завёў» яго сваім чыстым энтузіязмам адзін з выкладчыкаў цэнтра творчасці дзяцей і моладзі Андрэй Уладзіміравіч Кірыковіч. Адразу адкрыю сакрэт: педагог дадатковай адукацыі, які віртуозна выконвае на турніках розныя «стульчыкі», «гадзіннічкі», «свечкі» і іншыя гімнастычныя элементы, выкладае дзецям у ЦТДМ зусім не фізкультуру, а… маляванне. Выпускнік СШ № 1 тры гады там

Высокую прыцягальнасць займеў фотаконкурс «Мой двухколавы сябар», які праводзіўся ў рамках Дзён энергіі. Фотаздымкі з дызайнам веласіпеда ўдзельнікі дасылалі ў групу «Раённых будняў» у сацыяльных сетках. Трэба сказаць, што найбольшую актыўнасць праявілі Кляпацкая сярэдняя школа і мясцовы дзіцячы садок, адкуль нам даслалі як адзіночныя, так і калектыўныя фотаздымкі дзяцей з упрыгожанымі веласіпедамі і самакатамі. Увогуле менавіта жыхары гэтага аграгарадка здзівілі нас сваёй фантазіяй, у прыватнасці, Маша Базыльян, Света Барычэўская і Паліна Місюля. Малайцы, дзяўчынкі, што ў такім юным узросце не толькі любіце катацца на веласіпедзе, але яшчэ і так пяшчотна адносіцеся да гэтага экалагічна бяспечнага транспарту. Безумоўна, хацелася б адзначыць сувенірамі ўсіх удзельнікаў, але ўмовы конку

На онлайн-площадке Ay.by продолжается благотворительный аукцион, главными лотами которого стали наручные часы из уникальной лимитированной серии «Работаем дальше!» коллекции «Час дапамагаць» завода «Луч». До 12:00 24 июня любой желающий еще может присоединиться к волонтерской инициативе #ByCovid19 «Помощь врачам Беларуси» и отблагодарить всех, кто встал на защиту медиков во время пандемии. В качестве лотов выставлены 19 номерных экземпляров часов с неофициальным слоганом волонтерской кампании #ByCovid19 «Работаем дальше!» – лимитированная серия, которую «Луч» выпустил специально для аукциона. Это дополнение одной из последних коллекций завода «Час дапамагаць». Средства от  ее продажи были перечислены на помощь врачам и медицинским учреждениям. Бенефициарами аукцио

Танінай мамы не стала, калі ёй не было і пяці гадоў. Таму, калі дзяўчынка гуляла з сяброўкамі, якія пераўвасабляліся ў прадаўцоў і настаўніц, яна ўяўляла сябе толькі ўрачом. Магчыма, таму, што хацелася дапамагаць людзям справіцца з хваробай, падаўжаць жыцці. Як некалі мама, якая была медсястрой. У выніку, атрымаўшы школьны атэстат, шлях Таццяны Бут ляжаў толькі ў ВНУ аднаго накірунку — медыцынскага. — Падчас вучобы ў Луганскім медыцынскім універсітэце спачатку быў намер стаць ЛОР-урачом. Педыятрыю я ніколі не разглядала: і сёння пераканана, што гэта самы складаны і вельмі адказны медыцынскі накірунак. Трэба разумець маленькіх пацыентаў, некаторыя з якіх не тое што правільна растлумачыць, што ім баліць, — увогуле не могуць сказаць, бо размаўляць не ўмеюць, — расказвае Таццяна Алякса

За шмат гадоў работы ў медыцыне загадчыца аддзялення агульнай урачэбнай практыкі Жанна Жанаўна Ісакава, як прызнаецца сама, ніколі не пашкадавала, што абрала для сябе такую працоўную сцежку. — Мне падабаецца працаваць з людзьмі, дапамагаць ім. Мне важна, што я прыношу карысць. У свой час перад выпускніцай Ружанскай школы стаяў выбар: стаць настаўніцай замежнай мовы, здольнасць да якіх была відавочная, ці ўрачом. Але ўсё-такі перамагла медыцына. Нягледзячы на тое, што не ўсё атрымалася з першага разу. — Першая мая спроба паступіць у медыцынскі абярнулася правалам: мне не хапіла аднаго бала. Прапанавалі перапісаць заяву на стаматалагічны ці санітарна-гігіенічны факультэты, але мне хацелася менавіта лячыць людзей, — расказвае субяседніца. — Толькі на наступны год я стала студэнткай Гр

У трэцюю нядзелю чэрвеня сваё прафесійнае свята адзначаюць медыкі. Напярэдадні Дня медыцынскага работніка мы сустрэліся з галоўным урачом Пружанскай ЦРБ В.М.Дараневічам. — Віктар Міхайлавіч, прафесійныя святы — традыцыйная нагода для падвядзення вынікаў работы за год. У медыцыне, як вядома, галоўнымі паказчыкамі з’яўляюцца дэмаграфічныя. Ці палепшыліся яны ў нашым раёне? — У сілу аб’ектыўных прычын мы не змаглі наблізіцца да сярэднестатыстычных паказчыкаў, якія сёння ёсць на Брэстчыне. Пружаншчына — адзін з рэгіёнаў, дзе пражывае найбольш доўгажыхароў і пажылога насельніцтва ўвогуле. У дадатак да гэтага на працягу апошніх гадоў у раёне назіраецца рост хвароб сістэмы кровазвароту і хворых на анкалогію. Зразумела, гэтыя фактары сведчаць не на нашу карысць. У выніку ў вобласці наш ра

Хараўская амбулаторыя агульнай практыкі — адна з дзесяці ўстаноў раёна, занесеных сёлета на раённую Дошку гонару. Таму напярэдадні Дня медыцынскага работніка мы вырашылі бліжэй пазнаёміць вас з людзьмі, якія ўнеслі асабісты ўклад у агульную скарбонку аховы здароўя жыхароў Пружаншчыны. Загадчыца амбулаторыі, урач агульнай практыкі Алена Мікалаеўна Пешка разам з памочніцай Анастасіяй Русланаўнай Трушко журналістаў прымала ў “чыстай” зоне амбулаторыі, але пры поўным абмундзіраванні: у ахоўных халатах, капялюшыках, пальчатках і медыцынскіх масках. Як мы ні ўгаворвалі ўрача і яе памочніцу зняць хоць бы маскі, якія амаль поўнасцю закрывалі твары, медыцынскія работнікі так і не пагадзіліся. Хаця, прызнацца, адных вачэй, выпраменьваючых асаблівую цеплыню, было дастаткова, каб зразумец