У апошнія гады колькасць асабістых падсобных гаспадарак грамадзян у раёне значна скарацілася. Па гэтай прычыне змяншаецца і пагалоўе кароў на падворках вяскоўцаў.
Але з гэтага правіла ёсць і прыемныя выключэнні. На тэрыторыі Шаняўского сельсавета колькасць кароў прыватнага сектара пачала стабілізавацца. Асобныя грамадзяне нават маюць у сваёй гаспадарцы па некалькі кароў. На падворку Валерыя і Алены Трайбераў з вёскі Шубічы іх чатыры.
Жыццё раскідала шматдзетную сям’ю Трайбераў па ўсім свеце. Этнічныя немцы, яны не па сваёй волі апынуліся ў Казахстане. Пасля развалу Савецкага Саюза давялося перажыць чарговае ўзрушэнне.
— Кінуты былі практычна на выжыванне, — успамінае пра тыя часы Валерый Віктаравіч. — Не было ніякай работы. Каб пракарміцца, вымушаны былі трымаць у сваёй гаспадарцы 12 кароў.
Першай пакінула Казахстан малодшая сястра Вольга. Яна разам з мужам апынулася на Пружаншчыне, у вёсцы Шані. Цяпер жанчына працуе на мясцовай ферме цялятніцай, а муж — загадчыкам. Старэйшая сястра разам з маці выехалі ў Германію. Шэсць гадоў таму назад пакінулі Казахстан Валерый і Алена (у Паўночна-Казахстанскай вобласці застаўся толькі брат Віктар). Спачатку жылі ў адной з вёсак Кобрынскага раёна, а апошнія чатыры гады — у Шубічах. Кіраўніцтва ААТ «Шані-аграпрадукт» выдзеліла сям’і Трайбераў домік прысядзібнага тыпу. Валерый Віктаравіч уладкаваўся на мясцовую ферму пастухом-даглядчыкам, а Алена Аляксандраўна даяркай. Развялі і асабістую падсобную гаспадарку: каровы, свінні, птушку.
Як зазначае Валерый Віктаравіч, вялікую дапамогу прыватным гаспадаркам аказвае ААТ «Шані-аграпрадукт». Не застаецца ў баку ад гэтай справы і сельвыканкам. Каровы вяскоўцаў выпасаюцца на добрай пашы з дапамогай электрапастуха. Праўда, у Шубічах восем галоў і палову невялічкага гурта складаюць каровы Трайбераў.
Не ўзнікае праблем з забеспячэннем жывёлы кармамі. Сена дастаўляецца прама на падворак транспартам гаспадаркі. Умова адна: уладальнік каровы павінен заключыць дагавор з гаспадаркай на рэалізацыю цялят. Няма праблем і з набыццём саломы. Так што Трайберы плануюць набыць яшчэ дзве рагулі.
Дойка ў іх асабістай гаспадарцы механізаваная. Валерый Віктаравіч зрабіў даільны апарат з выкарыстаннем кампрэсара старога хала-дзільніка. У летнія месяцы сям’я рэалізуе штодзень дзяржаве ў сярэднім каля 80 кілаграмаў малака. Нядрэнная падмога для сямейнага бюджэту.
Валерый Віктаравіч неаднойчы бываў у гасцях у сваёй радні ў Германіі. Ёсць у яго магчымасць выехаць туды разам з сям’ёй на пастаяннае месца жыхарства. Але Трайберы не збіраюцца рабіць гэта.
— Цяжка прывыкнуць да нямецкага парадку, — гаворыць Валерый Віктаравіч. — Той, хто працуе, можа і ў нашай вёсцы зарабіць.
Ды і дзеці Трайбераў ужо прывыклі да тутэйшых краявідаў. Дачка Аксана вучыцца ў педагагічным каледжы ў Ваўкавыску, а сын Ігар служыць у арміі.
І ўвогуле, як лічаць Алена і Віктар Трайберы, Беларусь для іх стала цяпер другой радзімай.
Мікола Архуцік.