День: 26.04.2024

Дакладна вядома, што ў перыяд з 26 красавіка 1986 года, калі здарылася аварыя на атамнай электрастанцыі «Чарнобыль», па 1992 год, калі завяршыліся асноўныя аднаўленчыя мерапрыемствы, удзел у ліквідацыі наступстваў катастрофы прыняло больш за паўмільёна чалавек. Але менавіта першай хвалі ліквідатараў давялося адчуць самую вялікую рызыку здароўю і жыццю: першы саркафаг над разбураным рэактарам быў узведзены толькі напрыканцы 1986 года. Да гэтага часу людзі розных прафесій: вайскоўцы, пажарныя, міліцыянеры, будаўнікі, вадзіцелі і іншыя — выконвалі свае абавязкі ў зоне неверагоднай небяспекі. У спіс гэтых сапраўдных герояў трапіў і наш зямляк Віталій Нічыпаровіч. Ён усё жыццё пражыў у Пружанах, як і яго бацькі, дзяды. Адслужыўшы ў арміі, Віталій Пятровіч працаўладкаваўся на аўтабазу №

Маленькая, з прыемнай усмешкай і агеньчыкам у вачах жанчына. Пачаўшы размову, разумееш, колькі ёй прыйшлося перажыць. Пры гэтым яна не расчаравалася, не стала злой, а проста аддана працягвае служыць абранай прафесіі і, самае галоўнае, жыць. Таццяна Семянчук тады працавала загадчыцай ФАПа ў Гродзенскай вобласці. У той вечар прыйшла з працы, гатавала вячэру. Раптам у дзверы пастукаліся мужчыны ў ваеннай форме. Жанчына атрымала загад раніцай з’явіцца ў ваенкамат. Распытваць, навошта і што здарылася, яна не прывыкла. Дапамога людзям даўно была для Таццяны больш чым прафесіяй… «Прыдатная», — слова, якое Таццяна пачула раніцай на медкамісіі ў ваенкамаце. Яна ўжо разумела: адпраўляецца ў чарнобыльскую зону, але чамусьці страху не было. Маладосць, патрыятызм ці гатоўнасць прыйсці на дап