Журналісты «раёнкі» заўсёды імкнуцца быць карыснымі для сваіх чытачоў, сярод якіх нямала тых, хто памятае, як выглядала раённае выданне яшчэ да таго, як набыло цяперашнюю назву «Раённыя будні». У ліку такіх адданых падпісчыкаў і гараджанка Валянціна Саўчук.
Усю перыёдыку, якую прыносіць паштальён, Валянціна Фёдараўна ўважліва чытае, пасля чаго акуратна складвае ў кардонныя скрынкі. Самыя цікавыя і памятныя экзэмпляры трапляюць у асобны стос: гэта выпускі «раёнкі», на старонках якіх з’яўляліся фота і артыкулы пра блізкіх ёй людзей.
— Напрыклад, тут у аб’ектыў фотаапарата карэспандэнта трапіў зяць, а ў гэтым нумары было надрукавана спачуванне з выпадку смерці майго мужа, — расказвае жанчына пра кожную пажаўцелую ад часу газету, якую захоўвае ў сямейным архіве.
З адной з газетных старонак на чытачоў глядзіць і сама Валянціна Фёдараўна, якая, дарэчы, не раз станавілася гераіняй журналісцкіх артыкулаў. У 1990 годзе карэспандэнт пісаў пра яе — работніцу Пружанскага плодакансервавага камбіната: «…Чалавек з вялікім пачуццём адказнасці. Гэтая рыса яе характару заўсёды накладвала адбітак на ўсю яе працу, якую выконвае яна добрасумленна і якасна. А работа ж нялёгкая».
Сёння Валянціне Фёдараўне 79-ы год. Ёй, пражыўшай доўгае жыццё, ёсць што расказаць карэспандэнтам, і не толькі аб працоўных буднях.
Валянціна Саўчук нарадзілася ва Украіне. Гады дзяцінства прыпалі на перыяд ваеннага ліхалецця. Нягледзячы на малы ўзрост, у памяці трывала заселі карціны тых жахаў, якія прынесла вайна.
— Апанаваныя страхам, мы часта хаваліся ў склепе. І вельмі абрадаваліся, калі на грукочучых танках нарэшце ўбачылі чырвоныя зорачкі, — успамінае пенсіянерка. — А неўзабаве бацьку прыйшла павестка на службу ў армію. Больш яго сям’я не ўбачыла: у 1945 годзе ён памёр. Так мама засталася з трыма дзецьмі на руках.
Нямала выпрабаванняў чакала ў пасляваенны час: рады былі кожнаму кавалку хлеба, не мелі свайго жылля. Старэйшы брат Павел пайшоў у Харкаўскае лётнае вучылішча, а на трэцім курсе загінуў — не раскрыўся парашут, малодшага Анатоля, каб зберагчы ад галоднай смерці, маці вымушана была на некаторы час аддаць у прытулак.
Валянціне Фёдараўне, якая да таго часу ўжо закончыла сем класаў, дапамаглі ўладкавацца на кансервавы завод А праз некаторы час 17-гадовая камсамолка папрасілася на асваенне цалінных земляў: было хаця і цяжка, затое не галодна. Адтуль яна вярнулася дамоў ужо замужняй жанчынай.
У 1963 годзе сям’я пераехала на радзіму мужа, на Пружаншчыну. З гэтага часу працоўная біяграфія Валянціны Фёдараўны звязана з Пружанскім плодакансервавым камбінатам. Фота вакуумшчыцы Валянціны Саўчук красавалася нават на дошцы гонару ВДНГ у Маскве. Калі атрымала медаль «Ветэран працы», у жанчыны было ажно 44 гады працоўнага стажу.
Нельга не згадаць і пра тое, што Валянціна Фёдараўна — ганаровы донар Рэспублікі Беларусь.
— У работніцы камбіната здарылася бяда з сынам — патрэбна была донарская кроў, — успамінае жанчына першую сваю кровадачу. — Тады я і даведалася, што ў мяне даволі рэдкая чацвёртая група крыві са станоўчым рэзусам. Заўсёды імкнулася дапамагчы людзям: па першым жа выкліку імчалася ў бальніцу. Аднойчы спатрэбілася нават прамое пераліванне крыві.
За гады донарства В.Ф.Саўчук дапамагла многім: уявіце сабе, агульны аб’ём здадзенай ёю крыві — больш 17 літраў.
… Сёння Валянціна Фёдараўна жыве адна: пахавала мужа, сына. Частымі гасцямі ў яе кватэры бываюць дачка, пяцёра ўнукаў і сямёра праўнукаў, поспехамі якіх яна вельмі ганарыцца. Пенсіянерка цікавіцца падзеямі не толькі ў свеце і краіне: каб быць у курсе мясцовых падзей, чытае «раёнку».
— Газеты не проста гартаю — чытаю, як кажуць, ад вокладкі да вокладкі. Асабліва люблю чытаць пра сталых людзей — лёсы ў нас падобныя.
Марына Вакульская. Фота аўтара.