У традыцыях сям’і Арабей – упрыгожваць ёлку не да 31 снежня, а на праваслаўнае Ражство. Як лічаць айцец Георгій і матушка Ксенія, «каб дзеці адчувалі, што прыйшло самае галоўнае свята».
У гэтай сям’і ўсё падпарадкавана патрабаванням праваслаўнай веры, але ішлі да гэтага паступова.
— Я ўдзячны сваёй бабулі, — расказвае айцец Георгій, — якая прывяла мяне ў храм і на сваім прыкладзе паказала, як патрэбна верыць у Бога. Гэта разам з ёю я ўпершыню наведаў Свята-Успенскую Пачаеўскую лаўру. Тады наведванне манастыра пакінула ў маёй падлеткавай душы проста неверагоднае ўражанне і канчаткова пераканала ў правільнасці выбранага жыццёвага шляху. Пасля я ўжо не толькі наведваў богаслужэнні ў Свята-Георгіеўскай царкве ў Кобрыне, але і прымаў непасрэдны ў іх удзел, прыслужваючы бацюшку.
На пытанне, ці не кпілі з яго аднагодкі, айцец Арабей адказвае:
— Гасподзь пакутаваў і казаў, што паслядоўнікі яго таксама праследваемы будуць. Таму падобнае я ўспрымаў як належнае, што можна было перанесці толькі з верай.
Пасля заканчэння будаўнічага вучылішча прадказальнай была вучоба ў Мінскай духоўнай семінарыі, а затым і ў акадэміі пры Свята-Успенскім Жыровіцкім манастыры. Там айцец Георгій і пазнаёміўся з будучай жонкай. Ксенія, тады студэнтка тэалагічнага факультэта Белдзяржуніверсітэта, часта прыязджала ў духоўную бібліятэку ў манастыры.
— Мае гомельскія бабуля і прабабуля, — расказвае матушка Ксенія, — былі людзьмі вельмі веруючымі. Я з дзяцінства бачыла, што кожны новы дзень для іх пачынаўся і заканчваўся малітвай. А аднойчы і мне ў рукі трапіла Святое Пісанне, пасля чаго ў мяне з’явілася вялізнае жаданне вывучыць яго дасканала.
Вера не толькі зблізіла гэтых людзей, але і дапамагла стварыць сям’ю. А аб’ядноўваюць дзеткі: старэйшай Насці шэсць гадоў, Серафіму – чатыры, а Ваньцы паўтара. Бацькі лічаць, што лепшым асяроддзем для развіцця чалавека з‘яўляецца шматдзетная сям‘я. Сваю сям’ю айцец Георгій называе “малой царквой”, сцвярджаючы, што калі святар навучыцца кіраваць ёю, тады зможа кіраваць і сапраўднай царквой з мноствам прыхаджан.
Кіраваць у сваёй сям’і, па прызнанні бацюшкі, удаецца яму з дапамогай ласкі і строгасці. Дзеці ведаюць, што такое быць пакаранымі, пазбавіўшыся нечага смачнага ці прыемнага, і наадварот, што іх паслухмянасць заўсёды будзе ўзнагароджана. Хаця да смачненькага ў сям’і таксама асаблівы падыход. Напрыклад, тут стараюцца не даваць дзецям цукеркі і пячэнне з вялікай колькасцю фарбавальнікаў і штучных дабавак. А хлеб наогул пякуць самі, каб пазбягаць ужывання дражджэй. Матушка ўсміхаецца:
— Мне прасцей самой спячы хлеб, чым апрануць трох дзяцей, схадзіць з імі па хлеб у магазін, а затым распрануць. Наогул жа стараемся прытрымлівацца здаровага харчавання.
Галоўны прынцып выхавання дзяцей у гэтай сям’і – уласны прыклад бацькоў. Таму, што такое пост, яны таксама ведаюць. Хаця да дзяцей з гэтай нагоды стаўленне не такое прынцыповае, як да сябе. Калі яны просяць нешта з’есці не поснае, бацькі ім дазваляюць. Але абмяжоўваюць у іншым, напрыклад, у праглядзе мультфільмаў, і абавязкова тлумачаць, чаму.
— Калі хочаш быць шчаслівым, — перакананы айцец Георгій, — жыві па духоўных законах. Для сваіх дзяцей мы зробім усё, што ў нашых сілах. Але толькі Гасподзь здольны засцерагчы іх ад непрадбачаных учынкаў і бяды.
Галіна Каляда.